Βιβλιοπαρουσιάσεις σχετικές με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο


1) Σταύρος Μαυράκης και Α.Κ, «Πορεία στο μέτωπο: Ημερολόγιον Ελληνο–ιταλικού πολέμου εν Αλβανία», εκδόσεις «Πικραμένος»

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου των εκδόσεων το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο περιλαμβάνει τρία ημερολόγια δύο στρατιωτών που συνυπηρέτησαν στην πρώτη γραμμή του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940-1941. Τα τεκμήρια προέρχονται από τα χειρόγραφα του Σταύρου Μαυράκη, που ανακάλυψε η κόρη του, Καίτη Μαυράκη-Λύχρου, τυχαία σε ένα συρτάρι μετά τον θάνατό του. Μαζί με τα δύο ιδιόχειρα χειρόγραφα του πατέρα της βρέθηκε κι ένα ημερολόγιο δακτυλογραφημένο, γραμμένο από τον άγνωστο συμπολεμιστή του πατέρα της Α.Κ.


Η παρακολούθηση του χρονικού της πορείας στο μέτωπο του κάθε συντάκτη, από τις προπαρασκευαστικές ενέργειες του Στρατού, τις πρώτες κιόλας ημέρες του Οκτώβρη του 1940, έως και τη βίαιη διακοπή της γραφής του ενός και έως συνθηκολόγηση του δεύτερου, αναδεικνύει τα βιώματα των προσώπων και τον παλμό του πολέμου. Η έκδοση, πέραν της συμβολής στο αρχείο της νεότερης ιστορίας του τόπου μας και τη γνωριμία μας με ηχηρές και περήφανες άλλοτε παρουσίες που τείνουν να φεύγουν πλέον από τη ζωή, αποσκοπεί στην απότιση φόρου τιμής στη μνήμη στρατιωτών του πολέμου του 1940-41 και προσφορά στη συλλογική μνήμη χάρη στον ανιδιοτελή ηρωισμό και τη σεμνότητα απλών στρατιωτών που… δεν νικήθηκαν ούτε στιγμή κατά την πορεία στο μέτωπο. 

2) Αννίβας Βελλιάδης, «Μεταξάς–Χίτλερ. Ελληνογερμανικές σχέσεις στη μεταξική δικτατορία 1936-1941», εκδόσεις Ενάλιος

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και επιστημονικά άρτιο βιβλίο πολιτικής ιστορίας. Ο Βελλιάδης υπήρξε πρέσβης και οι πηγές του βασίστηκαν στα αρχεία τόσο του ελληνικού όσο και του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Το βιβλίο ξεκινά με ένα κεφάλαιο στο οποίο περιγράφει το πολίτευμα της 4ης Αυγούστου. Ο συγγραφέας διεισδύει στην ουσία των ιστορικών γεγονότων και υπερβαίνει τις αγκυλώσεις της πολιτικής ορθότητας, αναλύοντας εναργώς τους λόγους που έκαναν τον Ιωάννη Μεταξά, μολονότι ήταν θαυμαστής των εθνικιστικών πολιτευμάτων του μεσοπολέμου και στην εσωτερική πολιτική προσπαθούσε να δώσει τέτοιες αποχρώσεις στο πολίτευμα της 4ης Αυγούστου, να μην είναι σε θέση να υπερβεί τους γεωπολιτικούς δεσμούς της χώρας μας με την Βρετανία ούτε τον έλεγχο του αγγλόφιλου (εκείνη την ιστορική περίοδο) παλατιού, με αποτέλεσμα η εξωτερική πολιτική από το 1936 και μετά να παραμένει εξαρτημένη προς τον δυτικό παράγοντα και απλώς καθησυχαστική για την Γερμανία.


Ακολουθούν τρία κεφάλαια στα οποία εξετάζονται ενδελεχώς οι σχέσεις της Ελλάδος με την Γερμανία κατά τα έτη 1936-38,1939 και 1940. Στο τέλος, ο Βελλιάδης εξετάζει τις ελληνογερμανικές σχέσεις κατά τα έτη 1940- 1941 μέχρι τον –τουλάχιστον παράξενο- θάνατο του Μεταξά. Σε αυτά τα τελευταία κεφάλαια ο συγγραφέας παρουσιάζει πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις διαμεσολαβητικές προσπάθειες που επιχείρησαν οι άνθρωποι του Χίτλερ προκειμένου να τερματιστεί ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και να αποφευχθεί η πολεμική εμπλοκή του 3ουΡάιχ στα νότια Βαλκάνια. Επίσης, παραθέτει πληροφορίες για τον ρόλο που πιθανολογείται ότι πήγε να παίξει ο στρατηγός Πλαστήρας από την Γαλλία, για την στάση των δυτικόφιλων Γεώργιου-Παπάγου-Παπαδήμα και για τις λεπτές ισορροπίες που προσπαθούσε να κρατήσει ο Μεταξάς.

Κοντολογίς, πρόκειται για ένα βιβλίο ιστορίας το οποίο ζωντανεύει με ακρίβεια το διπλωματικό θρίλερ που έλαβε χώρα εκείνη την ταραγμένη εποχή και η κατάληξή του σφράγισε εντέλει το μέλλον της πατρίδας μας.  

 3)  Θεοδώρου Μανιάτη, «Η Μάχη του Βερολίνου», εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις

Αν στους νεότερους αναγνώστες άρεσε η ταινία του  Όλιβερ Χιρσμπίγκελ, που έφερε τον τίτλο «Η Πτώση» και προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2005, αναμφίβολα θα τους αρέσει και «Η Μάχη του Βερολίνου». Αναφέρομαι στους νεότερους γιατί το βιβλίο του Θεόδωρου Μανιάτη είναι πλέον παλαιό και πιο δυσεύρετο στις μέρες μας, καθώς κυκλοφόρησε το 1980.


«Η Μάχη του Βερολίνου» είναι ένα βιβλίο στρατιωτικής και πολιτικής ιστορίας με θέμα τις τελευταίες ημέρες του 3ου Ράιχ έτσι όπως τις έζησαν ο Χίτλερ, το επιτελείο του και οι κάτοικοι του Βερολίνου. Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου είναι ότι ο συγγραφέας του αφενός επέλεξε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη της πολιτικής ορθότητας -πράγμα που του επέτρεψε να παρουσιάσει την γερμανική εθνικοσοσιαλιστική πλευρά στην ιστορικά ακριβή της διάσταση, αποφεύγοντας την mainstream, μεταπολεμική, βιβλιογραφική της δαιμονοποίηση- και αφετέρου κατάφερε να μείνει πιστός στην μεθοδολογία της ιστορικής επιστήμης, με αποτέλεσμα το βιβλίο του να καταστεί ένα άξιο αναφοράς ιστορικό εγχειρίδιο, που σε καμιά περίπτωση δεν εξέπεσε στο επίπεδο μιας προπαγανδιστικά υπερασπιστικής μπροσούρας. 

Διαβάστε την «Μάχη του Βερολίνου». Πρόκειται για ένα ευσύνοπτο, περιεκτικό και καλογραμμένο βιβλίο, ιδανικό, δηλαδή, ανάγνωσμα για τους λάτρεις της πολιτικής και της στρατιωτικής ιστορίας. 

Ο Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς και «Το Μυστικό Ρόδο» των εκδόσεων Κλέος

                                                       του Δημήτρη Αργασταρά                                 

Ο Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς υπήρξε ένας από τους στυλοβάτες της ιρλανδικής λογοτεχνίας αλλά και ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές του 20ου αιώνα, μια κορυφαία λογοτεχνική μορφή, που έγραψε ποιητικές συλλογές, διηγήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια και κέρδισε το βραβείο Νόμπελ. Ωστόσο –γεγονός κάπως παράδοξο– τα μεταφρασμένα έργα του στην ελληνική γλώσσα είναι λίγα και συχνά προέρχονται από μεμονωμένες εκδοτικές προσπάθειες ή περιλαμβάνονται σε συλλογικές εκδόσεις ποιημάτων ή ιστοριών. 


 Έτσι, η έκδοση για πρώτη φορά στα ελληνικά ενός ολοκληρωμένου του έργου, αντιπροσωπευτικού των συγγραφικών του διαθέσεων και αναφορών, δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένας ευτυχές γεγονός. Ακόμη περισσότερο όταν αυτό σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εκδοτικής κίνησης, ερασιτεχνικής (με την κυριολεκτική σημασία του όρου) αλλά καμωμένης με προσοχή και μεράκι, με πίστη και προσήλωση στην αρτιότητα του τελικού αποτελέσματος. Ο λόγος για τις νεότευκτες εκδόσεις Κλέος που μας έδωσαν πριν από λίγο καιρό «Το Μυστικό Ρόδο», μια συλλογή ρομαντικής φανταστικής λογοτεχνίας που ξεκινά με ένα ποίημα και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1897.

«Το Μυστικό Ρόδο», λοιπόν, αποτυπώνει την ωρίμανση της πρώτης λογοτεχνικής εποχής του Γέητς. Σε αυτό του το έργο ο Ιρλανδός ποιητής θα θελήσει να περιγράψει τον µυστικό κόσµο της πατρίδας του, αντλώντας τις θεματικές του από την λαϊκή φαντασία, την μυθολογία και τις παραδόσεις του τόπου του. Έτσι, η ανάδειξη του παραδοσιακού ιρλανδικού σύμπαντος –με τις ιστορίες του για τα ξωτικά, τις σοφές γριές της υπαίθρου με την μυστηριώδη προέλευση, τους δρυίδες και τα μαγεμένα δάση– συνδυασμένη με την μεταγενέστερη χριστιανική πνευματικότητα, τον ευγενή ιπποτισμό και τον ιδεαλισμό ενός άυλου και αιώνιου πνευματικού κόσμου, θα αποτελέσουν τον καμβά της κάθε μίας από τις οχτώ ιστορίες του βιβλίου, δίνοντας συνολικά το ιδιαίτερο στίγμα αυτής της συλλογής.


Στο πρώτο διήγημα με τίτλο «Η σταύρωση του απόκληρου» ένας περιπλανώμενος βάρδος θα φτάσει σε ένα μοναστήρι ζητώντας φιλοξενία για το βράδυ. «Ένας άντρας με χλωμό πρόσωπο και απαλά καστανά μαλλιά, μια περπατούσε και μια έτρεχε στον δρόμο που ξεδιπλωνόταν από τον νότο ως την πόλη... Ήταν τροβαδούρος, φορούσε ένα κοντό, πολύχρωμο πανωφόρι και είχε μυτερά παπούτσια κι ένα παραφουσκωμένο πουγκί» (σελ.37). Όμως, όπως σύντομα θα διαπιστώσει, το μέρος εκείνο δεν είναι και τόσο φιλικό απέναντι στους ξένους, είναι μάλλον εχθρικό και ιδιαίτερα ως προς τους απείθαρχους βάρδους των παλαιών παραδόσεων. Ο ηγούμενος της μονής και οι μοναχοί δεν θα διστάσουν να τον οδηγήσουν κι αυτόν στον λόφο, απέναντι από τον πύργο του Αββαβείου, εκεί όπου στέκονται οι σταυροί καθώς τα πουλιά φτεροκοπούν από πάνω τους.

Στην δεύτερη ιστορία («Αφήνοντας το Ρόδο») ένας γέρος ιππότης, ο μοναδικός πλέον εναπομείνων του Τάγματός του, αναζητά έναν τελικό υψηλό σκοπό για τον οποίο θα άξιζε να θυσιάσει την ζωή του. «Κάποιο χειμωνιάτικο δειλινό ένας γέρος ιππότης, που φορούσε μια σκουριασμένη αλυσιδωτή πανοπλία, ίππευε αργά πάνω στην δασώδη νότια πλαγιά... Τα λευκά του μαλλιά έπεφταν σε λεπτές μπούκλες πάνω στους ώμους του και η ατημέλητη εικόνα τους έκανε το πρόσωπό του να φαίνεται ιδιαιτέρως μελαγχολικό. Και επρόκειτο για το πρόσωπο ενός εξ' αυτών που έρχονται αλλά σπάνια απαγκιάζουν σε τούτο τον κόσμο. Τους ονειροπόλους που πρέπει να πράξουν ότι ονειρεύονται. Τους δρώντες που πρέπει να ονειρευτούν αυτό που θα πράξουν»(σελ. 51). Και θα δώσει όντως την τελευταία του μάχη, για να πάρει πίσω τα κλεμμένα ζώα ενός συνετού και τίμιου χωρικού, ενώ λίγο πριν κλείσει τα μάτια του θα διηγηθεί το ταξίδι της ζωής του και την προέλευση της μυστικής του πίστης σε ένα αφελές χωριατόπαιδο που θα σταλθεί για να τον περιποιηθεί.

Το τρίτο διήγημα έχει τον τίτλο «Η σοφία του βασιλιά» και αφορά στην παλιά δοξασία της σύναξης μιας συντροφιάς Μαγισσών γύρω από την κούνια ενός νεογέννητου. Οι ψηλές και αρχαίες μορφές των γυναικών θα τραγουδήσουν πάνω από το παιδί και θα ενώσουν το αίμα τους μαζί του. «Όταν οι γυναίκες έφυγαν, η παραμάνα βρήκε ξανά το κουράγιο κι έτρεξε στο κάστρο του Υψηλού Βασιλιά, και φώναξε καταμεσής της αίθουσας του συμβουλίου ότι τα Ξωτικά, για καλό ή για κακό δεν γνώριζε, είχαν επισκεφθεί το παιδί εκείνη την νύχτα» (σελ. 65). Και το παιδί θα μεγαλώσει με το σημάδι της μεικτής του γενιάς πάνω του, κάτι που θα καθορίσει την ζωή του.

Στην συνέχεια, «Η καρδιά της άνοιξης» είναι μία από τις ωραιότερες ιστορίες σχετικά με την παράδοση του Ξωτικολαού που έχουμε διαβάσει. Η γλαφυρή και ήρεμη αφήγηση του Γέητς μας δίνει ένα όμορφο επεισόδιο όπου ο ανθρώπινος κόσμος και ο κόσμος των ξωτικών δεν είναι ξέχωροι και μακρινοί ο ένας από τον άλλο, αλλά μπορούν να βρεθούν δίπλα-δίπλα και να αλληλεπιδράσουν. «Δεν φοβάμαι τόσο τα ανθρωπάκια όσο τον γκρίζο άντρα. Γιατί όταν αυτά έρχονται κοντά στο σπίτι αρμέγουν τις αγελάδες, πίνουν το αφρισμένο γάλα κι αρχίζουν να χορεύουν. Και ξέρω ότι υπάρχει καλό στην καρδιά εκείνου που αγαπά τον χορό. Όμως, τα φοβάμαι παρόλα αυτά. Φοβάμαι και τις ψηλές γυναίκες με τα μακριά λευκά χέρια που βγαίνουν μέσα από τον άνεμο και κινούνται αργά... Έχουν γλυκά, πανέμορφα πρόσωπα, όμως Ένγκους γιέ του Όρμπις, φοβάμαι όλα αυτά τα πλάσματα... τους κατοίκους του Ξωτικόκοσμου και την τέχνη σου που τους τραβάει κοντά μας'»(σελ. 76).

Οι επόμενες τρεις ιστορίες («Η κατάρα της φωτιάς και της σκιάς», «Οι γηραιοί του λυκόφωτος» και «Ο Θεός υπάρχει στο τίποτα») διαπνέονται επίσης από την αντίστοιξη και το πάντρεμα των πνευματικών στοιχείων του παγανισμού και του χριστιανισμού, καθώς βρισκόμαστε σε εκείνη την μεταιχμιακή εποχή όπου οι δύο ιερές παραδόσεις συναντούνται. Η ιρλανδική ύπαιθρος, τα βιώματα του αγροτικού χώρου, εκεί όπου μπορεί να συναντηθεί το αλλόκοτο και το τερατικό με το ιερό και το συμβολικό στοιχείο, παρουσιάζονται και πάλι όμορφα μέσα από την γραφή του Γέητς, καταλήγοντας σε ένα λογοτεχνικό σύνολο που διαθέτει τα γνωρίσματα της σπουδαίας και μεστής νοημάτων αφήγησης.

Η συλλογή κλείνει με την ιστορία «Για τον Κοστέλλο τον περήφανο, την Οόνα την κόρη του Ντέρμοτ και τις κακές γλώσσες», την αφήγηση ενός ρομαντικού και απελπισμένου έρωτα, ίσως την πιο επική ιστορία της συλλογής, που αν την εικονοποιούσαμε, θα μπορούσαμε σίγουρα να την φανταστούμε σε ένα προ-ραφαηλίτικο στυλ. Η κόρη του Ντέρμοτ καλεί τον αγαπημένο της Κοστέλλο στην γιορτή του γάμου της ώστε όταν της ζητήσουν να πιει στην υγεία εκείνου που αγαπά να μάθουν όλοι σε ποιόν πραγματικά ανήκει η καρδιά της. Μερικές μέρες αργότερα η νεκρική πομπή θα μεταφέρει το φέρετρο της Οόνα πάνω από το νερό, στο Νησί της Αγίας Τριάδας, εκεί όπου κι ο Κοστέλλο θα βρει τον θάνατο, στοιχειωμένος από το φάντασμα της καλής του.


Τελικά, με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης, είχα την αίσθηση πως ταξίδεψα όντως σε έναν άλλο κόσμο, γοητευτικό και απρόσμενο, σ' ένα σύνολο διαθέσεων και αισθήσεων που μοιάζουν να έχουν εκλείψει στην σύγχρονη υλιστική εποχή μας και που όμως πάντα αναδύονται μαγικά με την κατάλληλη ευκαιρία. Συνοψίζοντας τις αναγνωστικές μου εντυπώσεις, θα έλεγα πως η αφήγηση του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, ιδεαλιστική αλλά και ρεαλιστική συνάμα, κατόρθωσε να μας κερδίσει με την έμπνευση και την απλότητά της και ταυτόχρονα να μας σαγηνεύσει με τις ουσιαστικές αλήθειες που αισθανόμαστε να κρύβει μέσα της.

Να αναφέρουμε, επίσης, πως στο βιβλίο υπάρχει ένα πλούσιο εισαγωγικό κομμάτι, με δύο κείμενα, ένα για την ζωή, το έργο και τις θεωρητικές κατευθύνσεις του Γέητς και ένα για το «Μυστικό Ρόδο», γραμμένα από τον Σταμάτη Μαμούτο. Τέλος, πολύ καλή είναι και η μετάφραση που υπογράφει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Η ώρα ….της σοβαρότητας: Ανακοίνωση για τον αποκλεισμό θεάτρου από διαδηλωτές στην Θεσσαλονίκη

Εδώ και λίγες ημέρες παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες κάποιες θρησκευτικές ομάδες (παλαιοημερολογιτών κυρίως) να διαδηλώνουν στην Θεσσαλονίκη, έξω από το θέατρο που προβάλλεται η παράσταση «Η ώρα του διαβόλου». Αν και οι διαδηλώσεις ενάντια στην τέχνη βρίσκουν την λέσχη μας αντίθετη δεν κατακρίνουμε την απόφαση κάποιων θρησκευόμενων Ελλήνων να δράσουν κατ’ αυτό τον τρόπο. Είναι σαφές ότι εμείς θα προτιμούσαμε να δούμε μια οποιαδήποτε παράσταση και όχι να την καταγγείλουμε άκριτα. Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε από την άλλη ότι κάποιοι συμπολίτες μας μπορεί να αισθάνθηκαν ότι προσβάλλεται το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Ο καθένας δύναται να κάνει τις επιλογές του.

Εκείνο, ωστόσο, που προκαλεί απορία είναι το γιατί να αποκτά πολιτική απόχρωση η όλη διαμαρτυρία. Και ασφαλώς, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα θέλαμε, λοιπόν, να αναλογιστούμε αν εκείνοι που συνδέουν την διαμαρτυρία των θρησκευτικών οργανώσεων με τον εθνικισμό και την παραδοσιοκρατία, έχουν όντως επίγνωση του τι κάνουν. Αν αντιλαμβάνονται τι διαφοροποιεί τον εθνικισμό από τον φονταμενταλισμό, αν γνωρίζουν εντέλει ποιο είναι το ιστορικό νήμα που συνδέει τον εθνικισμό -ως έκφραση του πολιτικού Ρομαντισμού- με πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα κατά τους τελευταίους αιώνες.

Αναμφίβολα κι εμείς θα προτιμούσαμε να δούμε μια παράσταση με διαφορετικό περιεχόμενο. Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι τον αποκλεισμό ενός θεάτρου και τη στοχοποίηση προσώπων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ίσως να είναι αυτή η απόσταση που χωρίζει τον αυθεντικό κοινωνικό εθνικισμό με τις καταβολές στον Ρομαντισμό από την άκρα δεξιά της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Καταληκτικά, καλό θα είναι να έχουμε υπόψη το εξής. Δεν θυμόμαστε κανέναν από τους εμπλεκόμενους να αποδίδει τα εύσημα σε πρόσωπα που, ενώ σήμερα γίνονται στόχοι επικρίσεων, όχι πολύ παλαιότερα αποτέλεσαν συντελεστές μιας ταινίας την οποία μάλλον αξίζει να θυμηθούμε. Πρόκειται για την «Ελεύθερη Βούληση» του Αντώνη Σωτηρόπουλου. Μια ταινία μικρού μήκους που βραβεύτηκε από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, καθώς επίσης κι από άλλους φορείς.

Πρωταγωνιστές της ήταν ο Γιώργος Χρανιώτης και ο Σπύρος Μπιμπίλας. Η υπόθεσή της συνδυάζει στοιχεία της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας και της πολιτικής και λαμβάνει χώρα στην Αθήνα του 2020. Επίκεντρο της υπόθεσης αποτελεί η «κάρτα του πολίτη», την οποία το εξουσιαστικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης πρόκειται να μας επιβάλει προσεχώς, στερώντας μας κάθε προοπτική ελευθερίας. Είναι ίσως ενδεικτικό ότι την μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Σταμάτης Σπανουδάκης ενώ τραγουδά ο Αρτέμης (Φανουργιάκης) των Terror X Crew

Δείτε την στον παρακάτω σύνδεσμο.   

Rock 'n' Roll Πανεπιστήμιο!


Αγαπημένη δεκαετία του '80 όταν χώροι του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καταλαμβάνονταν (όχι από κάθε λογής κατευθυνόμενες φοιτητικές παρατάξεις αλλά) από μηχανόβιους!!

Απολαύστε το ύφος, την κουλτούρα, τα ντυσίματα, τις συμπεριφορές και τα κουρέματα μιας εποχής διαποτισμένης στο πνεύμα της αριστοκρατικής αλητείας, που δυστυχώς σήμερα την θυμίζουν ελάχιστα πράγματα.

Έργα και Ημέραι Γαβρόγλου" στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση

Μολονότι τις προηγούμενες ημέρες στα ζητήματα του εσωτερικού πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας κυριάρχησε η συζήτηση γύρω από τον "ψυχονοητικά" στρεβλό νόμο Κοντονή σχετικά με την αλλαγή φύλου στην ηλικία των 15 ετών (!), εμείς φωτίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. 

Η νέα εκπαιδευτική χρονιά που άρχισε στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκει τους φοιτητές όχι μόνο να κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς βιβλία αλλά και να έχουν χάσει -για όσους δεν το γνωρίζουν- την δυνατότητα να έχουν φοιτητικά βιβλιάρια υγείας και ιατρική περίθαλψη στο εκπαιδευτικό τους ίδρυμα. 

Πλέον, οι γιατροί και οι υγειονομικές υπηρεσίες στα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν απλά ....συμβουλευτικό ρόλο (!). Οι ασθενείς φοιτητές, βάσει του πολυνομοσχεδίου που έφερε ο Γαβρόγλου στην βουλή τον περασμένο χειμώνα, μπορούν μόνο να προσέρχονται στα νοσοκομεία, δίχως να έχουν ή να δικαιούνται βιβλιάριο υγείας, ως άνεργοι (Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, 15 Φεβρουαρίου, τεύχος πρώτοι, αριθμός φύλλου 17. νόμος υπ. αριθμ.4452, άρθρο 31).

"Έργα και ημέραι" της Αριστεράς (που κατά τα άλλα συνδέεται στενά με την ιστορία του φοιτητικού κινήματος) στον καιρό των μνημονίων της Ε.Ε.


Σχόλια


 Ο Ανώνυμος είπε...
Συριζα=νεοφιλελευθερισμος

Epic fantasy

 Ο Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αναμφίβολα, η πολιτική συνθήκη της εποχής μας τους έχει κάνει όπως ακριβώς γράφεις, φίλε Έπικ.
Ωστόσο, βαθιά μέσα τους, εκείνο που ζηλεύουν, εκείνο που λαχταρούν, αποτυπώνεται εναργώς στο βίντεο που οδηγεί ο παρακάτω σύνδεσμος
https://www.youtube.com/watch?v=oJ9G9PmIJ7k

Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σταμάτη θα έπρεπε να κανονίσετε ως Φλεφαλο μια παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο για το θέμα αυτό.
Παρασκευή, 20 Οκτωβρίου, 2017

Ανώνυμος Ο Ανώνυμος είπε...
Ναι το συριζα ειναι ενα ειδος σοσιαλφιλελευθερισμου

Epic fantasy
Παρασκευή, 20 Οκτωβρίου, 2017

Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ανώνυμε η ιδέα σου είναι σωστή και δεσμεύομαι ότι θα την συζητήσω με τα παιδιά της λέσχης.

Ωστόσο, γνωρίζω εκ των προτέρων ότι με το έμψυχο δυναμικό που διαθέτει η φλεφαλο οι δυνατότητες δράσης δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα όσα εσύ και οι υπόλοιποι αναγνώστες βλέπετε να πραγματοποιούνται από την λέσχη μας τα τελευταία χρόνια.

Αν κάποτε ένας σεβαστός αριθμός φοιτητών αποφασίσει να απομακρυνθεί από το "life style" των φοιτητικών διαδρόμων και των παραταξιακών τραπεζιών και να υιοθετήσει την δική μας στάση και οπτική, να είσαι σίγουρος ότι θα μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε πλατύτερες δράσεις.

Επίσης, η προοπτική τέτοιων δράσεων θα έχει όντως νόημα αν κάποτε ο ευρύτερος παραδοσιοκρατικός πολιτικός χώρος που -θεωρητικά πάντα- φιλοξενεί τους ομοϊδεάτες μας, πάψει να αποτελεί καταφύγιο των απογοητευμένων δεξιών, των παρακρατικών και άλλων ευτελών υπανθρώπων, κι αρχίσει να συγκεντρώνει επιτέλους σοβαρούς, καλλιεργημένους και αποφασιστικούς ανθρώπους.

Όσο αυτό δεν συμβαίνει, οι μετρημένοι στα δάχτυλα των δυο χεριών άνθρωποι που στελεχώνουμε την φλεφαλο όσες δράσεις και να πραγματοποιήσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχουμε κάποιον ουσιαστικό στόχο, πέρα από το να αποκομίσουμε επιπλέον προσωπική ικανοποίηση.

Μην λησμονούμε άλλωστε ότι, μέχρι σήμερα, την ώρα που κάποιοι σκεπτόμαστε, αφισοκολλούμε, γράφουμε, συμμετέχουμε σε συγκεντρώσεις, μιλάμε σε εκδηλώσεις για τον Δραγούμη κλπ, οι "ομοϊδεάτες" μας κάνουν clubing καμακώνοντας γκόμενες με ιστορίες για την στρατιωτική τους θητεία, παίζουν μπάσκετ και 5Χ5 με τους φίλους τους, χαλαρώνουν πίνοντας τον καφέ τους, τρώνε τσοκαριές από τις γυναίκες τους και αλλάζουν δέκα χρώματα αν χρειαστεί να δηλώσουν ανοιχτά την εθνικιστική πολιτική τους ιδεολογία. Και όλα αυτά από τους "καθαρούς". Γιατί αν χρειαστεί να μιλήσουμε για τους κατευθυνόμενους, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα.

Για να μην πλατιάζω άλλο, κλείνω, λοιπόν, επαναλαμβάνοντας ότι η ιδέα σου είναι πολύ σωστή και πρέπει να συζητηθεί.
Εκκρεμούν, όμως, οι απαντήσεις στα "αέναα" ερωτήματα της ελληνικής πραγματικότητας, με ποιους και για ποιους τελικά να την οργανώσω την παράσταση διαμαρτυρίας.....;
Παρασκευή, 20 Οκτωβρίου, 2017
 Ο Ανώνυμος είπε...
Σταμάτη, νομίζω ότι η εκδήλωση για τον Δραγούμη κατέρριψε έναν ακόμη μύθο των υπανθρώπων που τριγυρίζουν στον παραδοσιοκρατικό χώρο και συνήθως προσδιορίζονται ως αυτόνομοι εθνικιστές.

Προς Θεού, δεν αναφέρομαι σε όλα τα παιδιά. Κι εγώ εξάλλου τέτοιος είμαι.
Αναφέρομαι σε πολλούς που έχουν για πρόσχημα ότι δεν τους αρέσει το ύφος και οι θέσεις της Χ.Α και βασίζονται σε αυτό για να υποστηρίζουν ότι είναι ο βασικός λόγος που δεν πάει καλά ο "χώρος". Τον κακό τους τον καιρό έχω να πω.

Να που τώρα έγινε κάτι που ήταν ποιοτικό, αφορούσε έναν ρομαντικό σπουδαίο λογοτέχνη, είχε και δρώμενα (συναυλία, ντοκιμαντέρ) και πραγματοποιήθηκε σε ωραίο χώρο που η πρόσβαση ήταν εφικτή με όλους τους τρόπους. Που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί που αναζητούν την ποιότητα στον εθνικισμό; Για άλλη μια φορά απόντες. Όπως γράφεις στο πιο πάνω σχόλιο έπαιζαν paintball, συζητούσαν στο faceboo και τρώγανε παντοφλιές από τις γυναίκες τους.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι παλιές γενιές και κρατούν ζωντανή την ιδεολογία μας.

Προσωπικά το θεωρώ ντροπή για όποιον δεν ήρθε σε αυτή την εκδήλωση και έχει ακόμη το θράσος να δηλώνει αυτόνομος εθνικιστής. Και ευτυχώς που δεν γνωρίζω πολλούς από δαύτους, παρά μόνο από τα μέσα του internet.

Αλέξανδρος
Σάββατο, 21 Οκτωβρίου, 2017
 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Αλέξανδρε, όπως ακριβώς το γράφεις: Τον κακό τους τον καιρό!
Κυριακή, 22 Οκτωβρίου, 2017
 

Εκδήλωση για τον Ίων Δραγούμη στο Polis Art Café

                                                       του Στέφανου Linassos

Την Κυριακή 1η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πολυαναμενόμενη εκδήλωση για τη ζωή και το έργο του σημαντικού συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή  Ίων Δραγούμη. Ο Δραγούμης ως λογοτέχνης είχε περισσότερες ρεαλιστικές επιρροές, χωρίς όμως να απουσιάζουν από την βιβλιογραφία του χωρία με αυθεντικό φαντασιακό περιεχόμενο. Ωστόσο, για εμάς στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, αποτελεί επίκεντρο του ενδιαφέροντος όχι μόνο για την σημαντική λογοτεχνική του παρακαταθήκη αλλά και για την πολιτική του θεωρία.  


Ο Δραγούμης αποτέλεσε τον σημαντικότερο εκφραστή του ελληνικού πολιτικού Ρομαντισμού. Μολονότι ανέπτυξε τις προσεγγίσεις του κατά την εποχή που ο ελληνικός Ρομαντισμός είχε υποχωρήσει από το πνευματικό στερέωμα, ο Δραγούμης διατήρησε ζωντανές και ανανέωσε τις θέσεις του εθνικιστικού Ρομαντισμού στις αρχές του 20ου αιώνα. Ασφαλώς θα πρέπει να σημειωθεί ότι μπορεί οι θεωρητικές απαρχές των περισσότερων προσεγγίσεων του Δραγούμη να ανιχνεύονται στο εθνικιστικό πλαίσιο του Ρομαντισμού, ωστόσο ο Έλληνας στοχαστής κατά την διάρκεια της ζωής του κατάφερε να διαλεχθεί με ολόκληρο το φάσμα της ρομαντικής πολιτικής θεωρίας και να ψηλαφίσει μέχρι και τις παρυφές του ρομαντικού παραδοσιοκρατικού αναρχισμού.

Η εκδήλωση για τον Δραγούμη έλαβε χώρα στο Polis Art Café, (έναν χώρο γνωστό στα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ από παλαιότερες συναντήσεις) και περιελάμβανε ομιλίες, προβολές ντοκιμαντέρ και συναυλία. Η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθώς από τις τέσσερις το μεσημέρι μέχρι και τις έντεκα το βράδυ οι παρευρισκόμενοι στο Polis Art Café ξεπέρασαν τον αριθμό των τριακοσίων ατόμων.


Η εκδήλωση ξεκίνησε το μεσημέρι με ομιλίες του υπευθύνου εκδηλώσεων του Polis Art Café Βασίλη Χατζηιακώβου, του δημοσιογράφου Παναγιώτη Λιάκου, του εκδότη Γιάννη Γιαννάκενα, του δημοσιογράφου Γιάννη Παναγιωτακόπουλου και του Πολύδωρου Δάκογλου. Οι συγκεκριμένες ομιλίες είχαν ως θέμα τη ζωή και την δράση του αείμνηστου Γιάννη Σχοινά, του εκδότη που κυκλοφόρησε τα άπαντα του Ίωνα Δραγούμη. Αναμφίβολα, επρόκειτο για έναν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο του βιβλίου, που σε όλα τα χρόνια της ζωής του αγωνίστηκε υπερασπιζόμενος τα εθνικά ιδεώδη.


Ακολούθησε η προβολή ντοκιμαντέρ και έπειτα μίλησαν η συγγραφέας Ελίνα Μαστέλου, ο δοκιμιογράφος Νίκος Καρράς και ο εκπρόσωπος του κύκλου Ιδεάπολις Παναγιώτης Λουκάς, εστιάζοντας σε πρόσωπα του «δραγουμικού κύκλου» όπως ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Παύλος Μελάς και ο Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαϊδης. Με το πέρας των ομιλών είχαμε την συνέχεια προβολής ντοκιμαντέρ.


Έπειτα τον λόγο πήραν ο πολιτικός επιστήμονας Ιωάννης Λάμπρου και ο αρθογράφος του περιοδικού «Ενδοχώρα» Γιάννης Κουριανίδης. 


Τις ομιλίες έκλεισαν ο επικεφαλής της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ Σταμάτης Μαμούτος, ένας ακόμη εκπρόσωπος του κύκλου Ιδεάπολις και ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Ρήξη» Νίκος Ντάσιος. Ο κύριος Ντάσιος αναφέρθηκε στις κοινοτιστικές προσεγγίσεις του Δραγούμη και στην προοπτική των σύγχρονων κοινοτιστικών κινημάτων. 

Ο Σταμάτης έκανε μια περιεκτική αναδρομή στην ιστορία των πολιτικών ιδεών και στο πώς τα κινήματα του Ρομαντισμού και του Διαφωτισμού διαμόρφωσαν τη νεότερη πολιτική σκέψη. Έχοντας βαθιά γνώση του θέματος, ο Σταμάτης στάθηκε αρχικά στην διάκριση της χρήσης του όρου εθνικισμός «ως αίσθηση του ανήκειν» από την μια και ως πολιτική θεωρία από την άλλη. Στη συνέχεια εξήγησε πως ο εθνικισμός ως πολιτική θεωρία ξεπήδησε μέσα από την πολιτική σκέψη του ρομαντικού κινήματος κατά τον 18ο αιώνα. Έπειτα σκιαγράφησε την ιστορικά διαχρονική αντιπαράθεση ανάμεσα στον φιλελευθερισμό του Διαφωτισμού και στον ρομαντικό εθνικισμό, για να περάσει στον ελληνικό 19ο αιώνα και στην εποχή του ελληνικού Ρομαντισμού (1850-1880). Όπως πολύ χαρακτηριστικά επισήμανε ο Σταμάτης στα πλαίσια του ελληνικού Ρομαντισμού γεννήθηκε το πολιτικό αίτημα της Μεγάλης Ιδέας, που προϋπέθετε την ενότητα των Ελλήνων στον χρόνο (απόγονοι των αρχαίων και των μεσαιωνικών Ελλήνων) και στον χώρο (ένωση της ελληνικής φυλής σε ένα κράτος δυο ηπείρων και πέντε θαλασσών), καθώς επίσης και οι όροι «ελληνοχριστιανικός», «ανθέλληνας» και «ανθελληνικός». Στη συνέχεια εξήγησε γιατί ο Δραγούμης,  ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Κωστής Παλαμάς κι άλλοι στοχαστές, διατήρησαν ζωντανές τις πολιτικές ιδέες του ρομαντικού εθνικισμού σε μια εποχή που το ευρύτερο ρομαντικό κίνημα είχε υποχωρήσει στα λογοτεχνικά και τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

                                                                                             
Κυρίως, όμως, έχει σημασία το γεγονός ότι ο Σταμάτης έκλεισε την ομιλία του στεκόμενος σε ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο «Πηγή Ζωής» του δοκιμίου Ελληνικός Πολιτισμός. Πρόκειται για το απόσπασμα στο οποίο ο Δραγούμης, σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του έργου του, περιέγραψε την ιδεολογική διαδρομή κάποιων διανοητών και πολιτευτών από την στείρα αρχική τους κλασικιστική αρχαιομανία στον δυτικό φιλελευθερισμό. Ο Σταμάτης σημείωσε ότι ο Ίωνας είχε ήδη από την δεκαετία του 1910 «φωτογραφήσει» με ακρίβεια τις ιδεολογικές διακλαδώσεις, οι οποίες ξεκινώντας από έναν φαύλο και αρχαιόπληκτο «υπερπατριωτισμό», τροφοδοτήθηκαν στις στοές των πνευματικών εργαστηρίων του δυτικού Διαφωτισμού για να καταλήξουν στον δεξιό φιλελευθερισμό. Όπως εύστοχα σημείωσε ο Σταμάτης, ο Δραγούμης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα στοχαστή που πρόκρινε έναν αυθεντικά ρομαντικό κοινωνικό εθνικισμό, ο οποίος ήταν εντελώς διαφορετικός από την αστική ακροδεξιά που πολλές φορές οικειοποιείται ή διαλέγεται ψευδώς με τον όρο (του εθνικισμού) στις μέρες μας.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι βραβεύσεις του ψηφιακού καλλιτέχνη Κώστα Νικέλλη από τον Σταμάτη Μαμούτο και του συγκροτήματος ΣΑΟΣ από τον Παναγιώτη Λιάκο. Ο Κώστας Νικέλλης ως ζωγράφος δημιουργεί έργα που αφορούν την ελληνική αρχαιότητα, τον ελληνικό μεσαίωνα και τις νεότερες δημοτικές παραδόσεις.


Στο τέλος, η βραδιά έκλεισε με την ζωντανή εμφάνιση των ΣΑΟΣ. Οι ΣΑΟΣ αποτελούν ένα σχήμα που παίζει σε ένα μουσικό ύφος το οποίο μπολιάζει επιρροές από την ελληνική παραδοσιακή μουσική, την κλασική μουσική και το νεότερο ελληνικό τραγούδι. Οι στίχοι τους είναι βασισμένοι εξολοκλήρου σε θέματα της ελληνικής παράδοσης και μυθολογίας και το συναίσθημα που αποπνέει ο ήχος τους είναι βαθύ και μαγευτικό.


Συμπερασματικά η εκδήλωση ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένη, μολονότι ο φόβος της βροχής έκανε τον υπεύθυνο τον εκδόσεων Πελασγός Γιάννη Γιαννάκενα να μην εκθέσει στο αίθριο του χώρου το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο που διαθέτει με θέμα τον Ίωνα Δραγούμη. Εμείς απ’ την μεριά μας ευχόμαστε οι διοργανωτές να πραγματοποιήσουν και νέες τέτοιες εκδηλώσεις, τις οποίες το αναγνωστικό κοινό των Αθηνών έχει τόση ανάγκη και τους ευχαριστούμε θερμά για το τραπεζάκι που μας παραχώρησαν προκειμένου να προβάλει η λέσχη μας τα έντυπά της.




Παρακολουθήστε τα video της ομιλίας του Σταμάτη (Γιορτή του Ίωνος-ενότητα 3, λεπτά 39:15 έως 1:05:04) και της βράβευσης του Κώστα Νικέλλη (Γιορτή Ίωνος 2017-Βραβεύσεις Συναυλία)



Ο Σταμάτης Μαμούτος φιλοξενεί στην ραδιοφωνική εκπομπή της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ τον συγγραφέα Σπύρο Δημητρίου και μιλούν για το ΕΝΩΤΙΚΟ κίνημα της Κύπρου



Ο Σταμάτης φιλοξενεί τον Κύπριο συγγραφέα Σπύρο Δημητρίου, με τον οποίο συζητούν για την ιστορία του κινήματος των Κυπρίων, που στόχο είχε την ΈΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα

Stranger Things


                                                         από τον Flammentrupp

Η τηλεοπτική σειρά Stranger Things έκανε πρεμιέρα στις 15 Ιουλίου 2016 στο συνδρομητικό κανάλι Netflix. Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στους αδελφούς Duffer, οι οποίοι αποτελούν νέο αίμα στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, του μυστηρίου και του τρόμου στους τομείς του σεναρίου, της σκηνοθεσίας και της παραγωγής. Τα αδέλφια συστήθηκαν στο κοινό το 2015 με την ταινία τρόμου Hidden, ενώ ακολούθησε η τηλεοπτική σειρά φαντασίας και τρόμου Wayward Pines, μόνο ως σεναριογράφοι, βασισμένη στην ομώνυμη τριλογία του αμερικανού συγγραφέα Blake Crouch.



                                                 ΥΠΟΘΕΣΗ του Stranger Things
Στις 6 Νοεμβρίου 1983, στην φανταστική πόλη Hawkins της πολιτείας Indiana, τέσσερα δωδεκάχρονα αγόρια, παίζουν επιτραπέζιο παιχνίδι τύπου Dungeons and Dragons στο σπίτι του ενός. Αφού βραδιάσει, ξεκινούν οι τρεις την επιστροφή στις οικίες τους με τα ποδήλατά τους. Όταν χωρίζει ο κοινός δρόμος τους, το αγόρι με το όνομα Will Byers εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Έκτοτε, ξεκινούν δύο διαφορετικές προσπάθειες ανεύρεσης του μικρού, μία από τους φίλους του και μία από την μητέρα και τον αδελφό του σε συνεργασία με τον τοπικό σερίφη. Στην πορεία, οι φίλοι του βρίσκουν στο δάσος της περιοχής μόνο του ένα περίεργο, ψυχοκινητικό κορίτσι (έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει ένα φυσικό σύστημα -άνθρωπο, ζώο, κατάσταση- χωρίς να έρχεται σε άμεση/φυσική επαφή μαζί του) το οποίο ισχυρίζεται πως γνωρίζει το που βρίσκεται ο χαμένος Will. Σιγά-σιγά ανακαλύπτουν όλοι την -εκτός καθημερινής πραγματικότητας- αλήθεια, ενώ στο κατόπι τους βρίσκεται και μία κυβερνητική υπηρεσία, υπεύθυνη για τα πειράματα που οδήγησαν στην τωρινή κατάσταση, η οποία προσπαθεί να σκεπάσει τα γεγονότα και να κλείσει στόματα.     

                                                                ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Οι βασικοί πρωταγωνιστές της σειράς είναι οι τέσσερις έφηβοι. Οι τρεις φίλοι του χαμένου αγοριού, Finn Wolfhard (με εμφανίσεις στις σειρές φαντασίας The 100 και Supernatural και ρόλο στην επερχόμενη ταινία It βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen King), Gaten Matarazzo(με συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις στο Broadway), Caleb McLaughlin (επίσης, συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις στο Broadway και σε τηλεοπτικές σειρές) αλλά την παράσταση κλέβει η Millie Bobby Brown που ενσαρκώνει την Eleven (El), το ψυχοκινητικό κορίτσι. Έχει συμμετάσχει σε επεισόδια τηλεοπτικών σειρών όπως οι NCISIntrudersGreys Anatomy κ.α., θεωρείται η καλύτερη της (πολύ νεαρής) γενιάς της κι έχει ήδη προταθεί για βραβείο καλύτερης ερμηνείας για τη συμμετοχή της στη σειρά.


Μαζί με τους μικρούς, συμπρωταγωνιστούν και τρεις γνωστοί ηθοποιοί. Η Winona Ryder (Σκαθαροζούμης, Ψαλιδοχέρης, Δράκουλας, Άλιεν η αναγέννηση κ.α.) υποδύεται την μητέρα του χαμένου αγοριού, ο David Harbour (Brokeback Mountain, Ο πόλεμος των κόσμων, πολλά επεισόδια σε τηλεοπτικές σειρές κ.α.) που υποδύεται τον σερίφη και ο Matthew Modine (Full Metal JacketBirdy, κ.α.) που υποδύεται τον επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας που προσπαθεί να κρύψει τα πραγματικά γεγονότα. 

                                                        ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Αν και ο τρόμος (horror) δεν είναι στις προτιμήσεις μου, η σειρά μου άρεσε. Ο βασικός λόγος γι αυτό, είναι το γεγονός πως αποτελεί ωδή στην αγαπημένη δεκαετία του ‘80. Οτιδήποτε έζησα ή μου έκανε εντύπωση (για όλους όσους ζήσαμε τα 80s) βρίσκεται εκεί. Το κούρεμα, το ντύσιμο και γενικώς όλο το στήσιμο των πρωταγωνιστών. Πραγματικά, νιώθεις πως τα πρόσωπα αυτά τα είχες ξαναδεί στη γειτονιά σου τότε. Τα ποδήλατα των έφηβων αγοριών, ίδια με αυτά που κάναμε βόλτες στις γειτονιές. Οι τηλεφωνικές συσκευές και τα walkie-talkie. Το επιτραπέζιο παιχνίδι. Οι ηλεκτρικές συσκευές και η επίπλωση. Τα αυτοκίνητα (αν και αυτά τα βλέπαμε, κυρίως, στις αμερικανικές ταινίες της εποχής). Και μιας και έγραψα για ταινίες, να αναφέρω πως οι αδελφοί Duffer αποτίουν φόρο τιμής στο Χόλιγουντ του ‘80. Το ίδιο το σενάριο θυμίζει τα βιβλία του Stephen King που έγιναν και ταινίες (CarrieChristineMaximum Overdrive κ.α.). Η εφηβική παρέα και τα μυστικά της θυμίζει την αντίστοιχη του «Ε.Τ. ο εξωγήινος» και η όλη περιπέτειά τους τα «Goonies» ή ακόμα και το «Stand By Me». Οι δευτερεύουσες ιστορίες του σεναρίου περιλαμβάνουν κι εφηβικές διαπροσωπικές σχέσεις που αντανακλούν ταινίες τύπου «The Breakfast Club». Γενικώς, άνθρωποι που έβαλαν την υπογραφή τους στην κινηματογραφική αισθητική της δεκαετίας του ’80 Robert ZemeckisJohn Carpenter, κλπ έχουν την τιμητική τους.   


Τα οκτώ επεισόδια του πρώτου κύκλου μοιάζουν σαν να έχουν γυριστεί εκείνη τη δεκαετία. Μπορεί να φαίνονται λίγα για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει, αλλά γι αυτόν ακριβώς το λόγο η σειρά δεν κάνει κοιλιά και παρακολουθείται άνετα ως μία κινηματογραφική ταινία μεγάλης διάρκειας.

Ιδιαίτερες στιγμές για εμάς τους νέο-ρομαντικούς είναι εκείνες στην αρχή της σειράς όπου ο Will Byers κάνει αναφορά σε τεύχος του κόμικX-Men όπου πρωτοεμφανίζεται η Dark Phoenix (προϊδεάζοντας -τρόπον τινά- τον τηλεθεατή για τα «φανταστικά» γεγονότα που ακολουθούν), καθώς και το σημείο όπου αναφέρει πως ο μυστικός κωδικός για την κρυψώνα του στο δάσος είναι Radagast (Radagast the Brown, ένας από τους μάγους της Μέσης Γης).

Επίσης, ιδιαίτερη είναι και η μουσική. Στους τίτλους έναρξης υπάρχει ένα ορχηστρικό κομμάτι βασισμένο σε συνθεσάιζερ (γενικά, είναι διάχυτη η ατμόσφαιρα των Tangerine Dream) βγαλμένο θαρρείς από χρονοκάψουλα που έφτασε σε εμάς από εκείνη την εποχή (μαζί με τον τίτλο της σειράς που φαίνεται φτιαγμένος από λάμπες νέον, πραγματικά προκαλεί ρίγη συγκίνησης). Δεν υπάρχει κάτι από το χώρο του μεταλλικού ήχου, ωστόσο κάτι σαν «ρόλο» στη σειρά, παίζει το γνωστό τραγούδι Should I Stay Or Should I Go των Clash, ενώ ακούγονται κάποιες στιγμές και 2-3 τραγούδια του ευρύτερου rock ήχου, όπως το White Rabbit των Jefferson AirplaneH μουσική αφορά κυρίως την popπλευρά των ‘80s.    


Η σωστή επιλογή ηθοποιών και η υποκριτική τους απόδοση δίνουν τη δυνατότητα στον θεατή να συνδεθεί με τους χαρακτήρες από την πρώτη στιγμή και να ζήσει μια συνεχή εναλλαγή συναισθημάτων τόσο για την τύχη του αγνοούμενου αγοριού και την κατάληξη των προσπαθειών ανεύρεσης του, όσο και για την προέλευση του πλάσματος που στοιχειώνει την περιοχή κι ευθύνεται για τις απαγωγές. Στην κορυφή των ερμηνειών θα τοποθετούσα τη Winona Ryder. Η απόδοσή της ως μητέρα του χαμένου παιδιού, με κατεστραμμένη οικογενειακή και κοινωνική ζωή, και οι ψυχωμένες προσπάθειες για την ανεύρεση του όταν όλοι το θεωρούν νεκρό, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Οι δευτερεύουσες ιστορίες και τα flashbacks στο παρελθόν των χαρακτήρων δένουν άψογα με τη βασική ιστορία, προσθέτοντας την τελευταία πινελιά στον καμβά της σειράς. 

Αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με τη δεύτερη σεζόν, είδα πως δεν υπάρχουν ακριβείς ημερομηνίες για την έναρξή της. Ο κύκλος θα περιλαμβάνει εννιά επεισόδια των οποίων οι τίτλοι έχουν δοθεί στη δημοσιότητα (με την επισήμανση πως ενδέχεται να τροποποιηθούν), ενώ οι  δημιουργοί αναφέρουν πως τα συμβάντα λαμβάνουν χώρα ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της πρώτης σεζόν και αφορούν μια «συνολικότερη εικόνα» της εξαφάνισης του Will, καθώς αυτός και οι υπόλοιποι κάτοικοι της κωμόπολης Hawkins που επηρεάστηκαν από αυτήν προσπαθούν να επιστρέψουν στην καθημερινότητα.


 Η δεκαετία του 1980 είναι η τελευταία εποχή πριν η μεταμοντέρνα τεχνολογία εισχωρήσει στις ζωές μας και τις αλλάξει ριζικά, σε κάθε έκφανση. Η τελευταία ρομαντική περίοδος που έπρεπε π.χ. να βγεις έξω και να αγοράσεις τη μουσική για να την απολαύσεις (και -ιδανικά- να πας στο δισκάδικο με το ποδήλατο), ή να «κοπιάσεις» για να βρεις το αγαπημένο σημείο ενός τραγουδιού ή μιας ταινίας ψάχνοντας με τη βελόνα του πικάπ ή το rewind/fastforward του κασετοφώνου ή του βίντεο, και φυσικά να κοπιάσεις για να βρεις οποιαδήποτε πληροφορία ή να έχεις άμεση επικοινωνία, απόντων του διαδικτύου και της κινητής τηλεφωνίας. Η γενιά εκείνη, στα εφηβικά της βήματα ή λίγο μεγαλύτερη, βγήκε έξω, έπαιξε επιτραπέζια, λέρωσε ρούχα, έγδαρε αγκώνες και γόνατα. Το Stranger Things είναι εκεί για να μας κάνει να νοσταλγήσουμε τη χαμένη αθωότητα, αλλά και για να αποδώσει σωστά ένα κομμάτι του κλίματος της εποχής σε όσους δεν την πρόλαβαν. Δείτε το. 

Σχόλια:
Ανώνυμος Ο Ανώνυμος είπε...
Τέλειο άρθρο Σταμάτη!
Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου, 2017
 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ανώνυμε, το άρθρο δεν είναι δικό μου.
Ξαναδιάβασε τον τίτλο και θα δεις ότι έχει γραφτεί απ' τον Βασίλη.
Όπως και να έχει, πάντως, ευχαριστούμε για το θετικό σχόλιο.
Τετάρτη, 27 Σεπτεμβρίου, 2017
 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Απο τα αγαπημενα μου εργα το strange thing

Epic fantasy
Τετάρτη, 27 Σεπτεμβρίου, 2017
 
Ανώνυμος Ο/Η Skeleton είπε...
Αληθεύει ότι θα κλείσει το blog του ο Sun knight;
Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, 2017
 
Blogger Ο Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Skeleton, έχει απαντήσει ο ίδιος σε αυτό το ερώτημα.
Διάβασε προσεκτικά το τελευταίο άρθρο που ανάρτησε και θα το διαπιστώσεις.
Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, 2017