O Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος μας

      
της Ειρήνης Μαχαιρίδου

Περπατώντας μια μέρα βροχερή στο εγκαταλελειμμένο κέντρο της Αθήνας, προσπάθησα μάταια να συναντήσω, κρυμμένα κάτω από γερμένες ομπρέλες, βλέμματα ζεστά και σπινθηροβόλα. Αντ’ αυτού, βρέθηκα περικυκλωμένη από πρόσωπα ψυχρά, ξένα, απόμακρα και από επιλογή απομονωμένα. Άνθρωποι χαζοχαρούμενα ανέμελοι, επίπλαστα ευτυχισμένοι, με τυποποιημένες και ανούσιες ζωές. Και ξάφνου, κάτω από το γκρίζο από τα καυσαέρια  βλέμμα της Παλλάδος Αθηνάς, αποκαλύφθηκε εμπρός μου  σε όλο της το μεγαλείο, η τραγική εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου των μεγαλουπόλεων. Μια σαρωτική νοσταλγία πλημμύρισε το νου μου και εικόνες μιας άλλης εποχής  κατέκλυσαν την φαντασία μου. Και στο μυαλό μου ανέμιζε σαν σε λάβαρο γραμμένος ο τίτλος ενός βιβλίου προφητικού: «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος».


Το 1932,ο Άλντους Χάξλεϋ επηρεασμένος από την σαρωτική επέλαση της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, έγραψε τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του στον αντίποδα όλων αυτών των συγγραφέων που έβλεπαν με θετικό μάτι την εξέλιξη αυτή.  Στην  ίδια ομάδα, ανήκαν ο Χ.Τζ.Γουέλς με αντιπροσωπευτικότερο έργο του το «Ο κόσμος ελευθερώθηκε» (στο οποίο περιγράφει μια απροσδιόριστη εφεύρεση η οποία επιταχύνει τη ραδιενεργή διαδικασία, παράγοντας βόμβες)  καθώς και η Μαίρη Σέλλεϋ με το «Φρανκενστάιν» (στο οποίο περιγράφεται η  ιστορία του νεαρού φοιτητή ανατομίας και χειρουργικής, που ανακαλύπτει το μυστικό του να δίνει ζωή σε άψυχα πράγματα μέσω αλχημείας, αλλά και τους κινδύνους της γνώσης). Στα έργα αυτά, παρουσιάζονται εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας, εξαιτίας της αλόγιστης και ανήθικης χρήσης της τεχνολογίας καθώς και η απομάκρυνση από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, φροντίζοντας συνάμα (ευτυχώς για εμάς) να αφεθεί και ένα μικρό «παράθυρο διαφυγής». Αυτό το «παράθυρο» μπορούν να το διακρίνουν και να το χρησιμοποιήσουν μόνον οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν αλλοτριωθεί από την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Όπως αναφέρει και ο Αλαίν Ντε Μπενουά στο έργο του που φέρει τον τίτλο «Η Θρησκεία της Ευρώπης», « ο άνθρωπος δεν μπορεί να πράξει παρά μόνο με ό,τι έχει, αλλά μ’ αυτό που έχει, μπορεί να κάμει ό,τι θέλει». Αυτές λοιπόν οι αφυπνισμένες ψυχές, ευρισκόμενες διαρκώς σε κατάσταση επαγρύπνησης και επιφυλακής είναι και εκείνες που πρώτες συνειδητοποιούν την τραγική μοίρα που τους επιφυλάσσουν οι σκοτεινές τάσεις που επικρατούν εντός του νεωτερικού πλαισίου.


Ο τίτλος του έργου του Χάξλεϋ είναι παρμένος από το έργο του Σαίξπηρ «Τρικυμία», στο οποίο η ηρωίδα Μιράντα, σε μια εκστατική στιγμή, αναφωνεί «Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα! Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε»! Είναι εμφανές ότι ο Χάξλεϋ χρησιμοποίησε τον στίχο με ειρωνική διάθεση, αντιπαραβάλλοντάς τον με την δυσοίωνη εικόνα του κόσμου  που προέβλεψε ότι θα  λάβει σάρκα και οστά στο εγγύς μέλλον. Σημειωτέον ότι, ο Σαίξπηρ στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Χάξλεϋ είναι απαγορευμένος, επειδή η ανάγνωση των έργων του διεγείρει τα πάθη και αναστατώνει την ψυχή. Ο συγγραφέας, καταγόμενος από οικογένεια διάσημων βιολόγων – ο θείος του πήρε βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και  Ιατρικής το 1965 - και λογοτεχνών, εστιάζει το θέμα του στις βιολογικές-σωματικές και πνευματικές αλλαγές που απειλούν τον άνθρωπο, αρκετές δεκαετίες πριν εμφανιστούν οι όροι γενετική, κλωνοποίηση, μεταλλαγμένα προϊόντα στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, δεν μπόρεσα να αποφύγω λοιπόν την σύγκριση με τον εφιαλτικό τύπο ανθρώπου που περιέγραψε ως άλλος προφήτης ο Χάξλεϋ.

Το Παγκόσμιο Κράτος που περιγράφει ο Χάξλεϋ, και αντιμετωπίστηκε θεωρητικά από τους στοχαστές του Ρομαντισμού κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα όταν εκείνοι του Διαφωτισμού το πρόκριναν, βρίσκεται επί των ημερών μας στο τελικό στάδιο της διαμόρφωσής του. Οι Μεγάλοι Διαχειριστές, διευθύνουν έναν τεράστιο πληθυσμό σχεδόν σκλαβωμένων και μάλλον «κατά φαντασίαν» ελεύθερων πολιτών, οι οποίοι έχουν μάθει από τα σπάργανα να αγαπούν την υποτέλειά τους και να θεωρούν αδιανόητη μια ζωή με αυτενεργή βούληση. Στην ελληνική εκδοχή αυτής της κοινωνίας, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας έχουν απομακρυνθεί από την Ιστορία, την Τέχνη, τις Παραδόσεις και τον Πολιτισμό τους, υποκαθιστώντας την πνευματική καχεξία με ευτελή υλικά αγαθά, με πόθο για υπερβολική άνεση και προκλητική αναισθησία. Η γενιά του Πολυτεχνείου μεγάλωσε παιδιά στα οποία δίδαξε ότι στόχοι τους πρέπει να είναι η αργοσχολία, η επί πτωμάτων απόκτηση εύκολου χρήματος, η προσωπική προβολή, η αδιαφορία για τα κοινά και η απόκτηση «status». Πόση αντίθεση με την κοσμοθεωρία του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη, αποτύπωση της οποίας αποτελεί η φράση «ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία»!

Τα μνημεία του ένδοξου παρελθόντος γκρεμίζονται, ξεχνιούνται και βανδαλίζονται από (δήθεν) προοδευτικούς μπροστά σε αδιάφορα και ανάλγητα βλέμματα, όπως έχουμε δει να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Σχεδόν τίποτα δεν συνδέει τους νέο-Έλληνες με τους Ήρωες στους οποίους οφείλουν την σημερινή τους ύπαρξη. Το θεωρητικό κατασκεύασμα της υλιστικής, αστικοφιλελέυθερης πολυπολιτισμικότητας έχει απλώσει  την μαύρη καταχνιά του στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αναφορές, όχι μόνο σε συμβολικές λογοτεχνικές δυστοπίες αλλά και σε αυτή καθαυτή την κοινωνική πραγματικότητα, για την αντιανθρώπινη και αφύσικη δομή του υπό παγκοσμιοποίηση νεωτερικού πλαισίου ζωής, οι σύγχρονες ελίτ εξουσίας έχουν υφάνει έναν ιστό από τον οποίο η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα φαίνεται δύσκολο να δραπετεύσει. Και οι ελάχιστοι σκεπτόμενοι, έχουμε γίνει θεατές σε μια σύγχρονη τραγωδία, από την οποία όμως, κανένας από μηχανής Θεός δεν είναι διατεθειμένος να μας σώσει.


Στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» έννοιες όπως μητέρα, πατέρας, γονείς και οικογένεια θεωρούνται κατάλοιπα ενός κακού παρελθόντος και η αναφορά τους επισύρει παραδειγματική τιμωρία. Σαν αν αντιστοίχηση ιστορικής ειρωνείας, αυτό τον καιρό στην χώρα μας, το Τμήμα Δικαιωμάτων του κυβερνώντος κόμματος, προτείνει την αντικατάσταση των όρων «Όνομα Πατρός/Μητρός» από  τους όρους «Γονέας Α/Β». Προοδευτικοί πυρήνες ορέγονται το ξερίζωμα των ιχνών που έχει αφήσει ο παραδοσιακός τρόπος ζωής και παρουσιάζουν μια θεώρηση του ανθρώπινου βίου, στην οποία οι αριβίστες, οι ραδιούργοι και οι καιροσκόποι μπορούν να είναι οι ευνοημένοι της παρηκμασμένης κοινωνίας αρκεί να εμβαπτίζονται στην κολυμβήθρα της προόδου. Είναι εκείνοι οι οποίοι, όπως θα έλεγε και ο Ιωάννης Συκουτρής, έχουν συνειδητά επιλέξει τον  «ατομιστικό-ευδαιμονιστικό τρόπο» ως καθοδηγητική αντίληψη ζωής. Με βλέμματα αδειανά, με μυαλό βασανισμένο από εφήμερα και ανούσια προσωπικά-εγωιστικά ζητήματα ο μέσος Έλληνας των ημερών μας πορεύεται ολοταχώς προς την μεταμοντέρνα του παρακμή, ορμώμενος από μια λαϊκή βάση στην οποία επικρατεί μια διάχυτη μεμψιμοιρία. Και σε αυτή την ολισθηρή διαδρομή, υπομένει αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε του επιβληθεί, φτάνει να διατηρήσει έστω και λίγα ψίχουλα από την μέχρι προ ολίγων ετών επίπλαστη υλική ευδαιμονία, φτάνει να μείνει προσκολλημένος στην νεωτερική ιδεολογία του καταναλωτικού διεθνιστικού υλισμού.

Η εκπαίδευση στο έργο του Χάξλεϋ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της εναγώνιας προσπάθειας των Παγκόσμιων Εκμεταλλευτών να παγιώσουν την σκοτεινή εξουσία τους. Ο Χάξλεϋ εισάγει εδώ τον όρο «υπνοπαιδεία» η οποία στην ουσία αντιστοιχεί με τις γνωστές έννοιες της  πλύσης εγκεφάλου και της προπαγάνδας των ημερών μας. Το άτομο στον ύπνο του επαναλαμβάνει 40 με 50 φορές στοχευμένα ρητά –φράσεις με αποτέλεσμα το μυαλό του να κρίνει και να επιθυμεί με βάση αυτές τις υποδείξεις. Αντιπαραβάλλοντας αυτήν την τακτική με την σημερινή κοινωνία, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους πνευματικά νεκροζώντανους συμπολίτες μας, οι οποίοι βασίζοντας την ενημέρωσή τους στους παπαγάλους των  διεφθαρμένων ΜΜΕ, περιέρχονται οικειοθελώς σε μια κατάσταση μόνιμης ύπνωσης, όπου καθετί που εκστομίζει  πολιτικός  ή δημοσιογράφος αποτελεί θέσφατο. Ακόμα και τα βίαια γεγονότα που έχουν συγκλονίσει αρκετές φορές την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ικανά να τους ταρακουνήσουν και να τους αφυπνίσουν βίαια από τον μόνιμο λήθαργο. Στα σχολεία, απλώς γίνεται η προετοιμασία των άβουλων αυτών όντων. Από την σχολική ύλη, έχουν αφαιρεθεί όλα τα γεγονότα και οι ηρωικές στιγμές που μας κάνουν περήφανους ως Έλληνες και έχουν αντικατασταθεί από μαθήματα σχετικά με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον σχολικό εκφοβισμό κ.α. Αλλά το χειρότερο όλων είναι η διαχρονική εμμονή του «ελληνικού;» εκπαιδευτικού συστήματος, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, στον τυπολατρικό φορμαλισμό και στον άκαμπτο εργαλειακό ορθολογισμό. Απώτερος στόχος είναι η προπαρασκευή άβουλων, ενοχικών και καταπιεσμένων νέων, οι οποίοι παρά την τεράστια σε όγκο και πληροφορίες ύλη τους, αποφοιτούν με μηδενικές γνώσεις. «Ο πρώτος κίνδυνος αυτής της εκπαίδευσης είναι ότι στηρίζεται σε μια θεμελιώδη ψυχολογική πλάνη: φαντάζεται ότι η αποστήθιση εγχειριδίων αναπτύσσει την διάνοια. Το κράτος, που παράγει με αυτά τα εγχειρίδια όλα τα διπλώματα, δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιήσει από αυτά ένα μικρό αριθμό, αφήνοντας τους άλλους χωρίς απασχόληση. Τα σχολεία πλάθουν σήμερα δυσαρεστημένους και αναρχικούς» έγραφε  ο Λε Μπόν στην «Ψυχολογία των Μαζών» το 1895. Αυτή η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο έκτοτε.


Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην τακτοποιημένη και αποστειρωμένη ζωή, την οποία διαβιούν οι άνθρωποι στο έργο του Χάξλεϋ, που ως μόνο τρόπο διασκέδασης διαθέτει τα Αισθησιακά Θεάματα. Το συναίσθημα και η πληρότητα που προκαλείται από τον έρωτα ενός άντρα και μιας γυναίκας, είναι άγνωστες έννοιες στο «θαυμαστό» αυτό κόσμο. Η σεξουαλική ελευθερία είναι όμως πραγματικότητα, όπως συμβαίνει και στις μέρες μας. Όλοι μπορούν να ανήκουν σε όλους χωρίς αυτό να θεωρείται ανήθικο ή ανέντιμο.  Ο στίχος «αιώνια πίστη ακριβή με όρκους τυλιγμένη» συνεπαίρνει τον Τζον, τον αφυπνισμένο «Άγριο» του έργου αυτού. Αντίθετα η Λένινα, παράδειγμα κλασικού πνευματικά δυσκίνητου ατόμου, θεωρεί απαίσια την ιδέα να ζήσουν για πάντα μαζί, βιάζεται να σμίξει ερωτικά με τον Τζον και δεν καταλαβαίνει γιατί αυτός αρνείται. Για τον Τζον ο έρωτας είναι κάτι παραπάνω από συνουσία, είναι μια μαγεία που μας σπρώχνει στην φυσική και πνευματική δημιουργία.  Η Λένινα θα μπορούσε να προσαρμοστεί στην σημερινή κοινωνία όπου όλα είναι βασισμένα στον επίπλαστο αστικό καθωσπρεπισμό, που για στήριγμα χρησιμοποιεί κάθε καμουφλαρισμένη (υπό τον μανδύα της κοινωνικά αποδεκτής) αντιπνευματική χυδαιότητα. Σήμερα, στην μεταμοντέρνα Νεωτερικότητα, ο μέσος άνθρωπος επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι πολλαπλών ερωτικών συντρόφων που σαφώς και αποτελεί προέκταση της επικράτησης του φιλελευθερισμού, με βάση άλλα «προσόντα» -και όχι αξιοκρατικά- επιδιώκεται η επαγγελματική ανέλιξη ενώ η εικόνα της «απελευθερωμένης» γυναίκας  και του εργένη άντρα προβάλλονται ως πρότυπα σε όλα τα μέσα. Οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να τηρήσουν όρκους γιατί απλά δεν πιστεύουν σε τίποτα.

Το υπερβολικό «φτιασίδωμα»  και η ματαιοδοξία, ο υπερκαταναλωτισμός και η εμπορευματοποίηση του ελεύθερου χρόνου είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα και της δικής μας εποχής . Η απομάκρυνση από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και την Μητέρα Γη, έχουν οδηγήσει στο μεγάλωμα παιδιών τα οποία «εκπαιδεύονται να μισούν τα λουλούδια και τα βιβλία», όπως αναφέρει ο Χάξλεϋ. «Πρόκειται για την αλαζονεία του αστού διανοούμενου, ο οποίος αποκομμένος από τις ρίζες του, χωρίς να καθοδηγείται πια από το ισχυρό ένστικτο, βλέπει αφ’ υψηλού και με περιφρόνηση την καθαρόαιμη σκέψη του παρελθόντος και την σοφία της αρχαίας αγροτικής κοινότητας», έγραφε ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στην «Παρακμή της Δύσεως».


Και ανάμεσα σε όλους αυτούς, στην δυστοπία του Χάξλεϋ, έρχεται σαν αχτίδα στο ζοφερό σκοτάδι ο Τζον, ο απολίτιστος - που συμβολίζει κατά τραγική ειρωνεία τον πολιτισμό - και τον βαθύτερο εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων. Θεωρεί ότι η αυταπάρνηση, η αξιοπρέπεια, ο ηρωισμός, είναι αξίες που γεμίζουν ψυχικά τον άνθρωπο. Τον Θεό τον έχει ανάγκη ο άνθρωπος λέει, γιατί αισθάνεται μικρός απέναντι στην απόλυτη αιώνια αλήθεια (του Σύμπαντος). «Εγώ θέλω το Θεό, την ποίηση, το θανάσιμο κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία, δεν θέλω την ευκολία».- «Θέλετε να είστε δυστυχισμένος; Με γηρατειά, με αγιάτρευτες ασθένειες, με ασχήμια, με ανέχεια, με πείνα, με αβεβαιότητα για το αύριο, με πόνο;» τον ρωτάει ο Μεγάλος Διαχειριστής. «Ναι» του απαντά ο Άγριος «παρά με αυτό το άδειο βλέμμα και την άδεια ζωή».


Και εμείς σήμερα, αυτή η χούφτα αφυπνισμένων ψυχών, θέλουμε να συγκριθούμε με τον Τζον. Ώς άλλοι Ήρωες του Συκουτρή, δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας «ανθούς», αλλά «είμαστε ο σπόρος, που θα ταφή και θα σαπίση, δια να αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα»! Όπως αναφέρει και ο Φρειδερίκος Νίτσε στο «Θέληση της Δυνάμεως», «η ηθική είχε την δύναμη να θέλγει αυτούς τους ανθρώπους της καλής προελεύσεως, δηλαδή τις ρωμαλέες και δραστήριες φύσεις»{..} «Υπάρχει παρακμή σε οτιδήποτε χαρακτηρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο. Αλλά μαζί με την ασθένεια, εμφανίζονται στοιχεία δυνάμεως καθαρής και δυνάμεως της ψυχής. Τα ίδια αίτια που προκαλούν το αδυνάτισμα του ανθρώπου, τον ωθούν μέχρι το μεγαλείο ισχυροτέρων και σπανιοτέρων ψυχών. Άπειρα όντα ανωτέρου είδους καταστρέφονται στην εποχή μας, αλλά όποιο ξεφύγει, είναι ισχυρό όπως ο διάολος»!

Άραγε, πόσοι «Άγριοι» υπάρχουν στην κοινωνία μας;
 

Νέο τεύχος του περιοδικού "Μικρός Αρχηγός"

     
του Δημήτρη Αργασταρά

Η επίσκεψή μου το περασμένο Σάββατο (02/07) στο φεστιβάλ κόμικ και εικονογραφημένης λογοτεχνίας “Με Πενάκι & Σκαπάνη” έκρυβε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Εκτός από το να περιηγηθώ στους χώρους των εκθέσεων και να δω παλιές και νέες εκδόσεις, είχα πάει να παρακολουθήσω και ορισμένες από τις παρουσιάσεις που θα γίνονταν στον υπαίθριο χώρο του κτηρίου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Πρώτη από τις ομιλίες-παρουσιάσεις ήταν αυτή που έδωσε ο φίλος, συλλέκτης έργων λαϊκής εικονογραφημένης λογοτεχνίας, και εκδότης πλέον Χρήστος Νάστος. Αφορμή η κυκλοφορία ενός νέου τεύχους του περιοδικού “Μικρός Αρχηγός”, 27 χρόνια μετά την τελευταία του κυκλοφορία, ενός περιοδικού που περιλάμβανε κάθε φορά στις σελίδες του και 2 “σούπερ περιπέτειες” της Θρυλικής Τετράδας...

Αν και υπήρξα φανατικός αναγνώστης της “Περιπέτειας”, κυρίως των εικονογραφημένων περιπετειών του λοχαγού Μαρκ και των φίλων του, δεν είχα ακούσει σχεδόν τίποτα για τα περιοδικά τύπου “Μικρός Καου-μπόυ” και “Μικρός Αρχηγός”. Δημιούργημα των δεκαετιών του '50 και του '60, τα περιοδικά αυτά είχαν μεσουρανήσει από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας τους μέχρι την δεκαετία του '70, ενώ στις επόμενες δεκαετίες (του '80 και του '90) φάνηκε το ενδιαφέρον σχετικά με αυτά να αποδυναμώνεται και οι νέες κυκλοφορίες να αποτελούν αποκλειστικά πλέον επαναλήψεις των παλαιότερων. Όπως θα διαπίστωνα όμως και ο ίδιος με την απόκτηση του νέου και συλλεκτικού αυτού τεύχους, επρόκειτο για το αποτέλεσμα αξιόλογων δημιουργών της εποχής, ζωγράφων και συγγραφέων, που με μπόλικο μεράκι και έμπνευση δημιούργησαν εξώφυλλα υψηλής αισθητικής και μερικές από τις καλύτερες πρωτότυπες ιστορίες του είδους.


Ο “Μικρός Αρχηγός” ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ανανεωμένη συνέχεια και μια παράλληλη κυκλοφορία με τον “Μικρό Καου-μπόυ”, από τον οποίο προέρχονταν σχεδόν όλες οι ιστορίες του. Εκκινώντας ως δημιούργημα του συγγραφέα Πότη Στρατίκη και του ζωγράφου Θέμου Ανδρεόπουλου, ο “Μικρός Καου-μπόυ” πρέπει να γνώρισε την πιο δημιουργική του περίοδο με το δίδυμο Μαρμαρίδη-Ανδρεόπουλου. Ο Γιώργος Μαρμαρίδης ήταν μαιτρ των αστυνομικών ιστοριών και στην συνέχεια ένας από τους πολυγραφότερους συγγραφείς παιδικών λαϊκών αφηγημάτων στην χρυσή εποχή του είδους, ενώ ο Ανδρεόπουλος υπήρξε εικονογράφος με πολλές συνεργασίες σε περιοδικά και εκδοτικούς (όπως οι εκδόσεις “Άγκυρα” και “Αστήρ”) δίνοντας μερικά από τα ωραιότερα εξώφυλλα στην παγκόσμια ανθολογία παιδικής-νεανικής εικονογράφησης. Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε αργότερα η συνεισφορά στο σχέδιο και του μαθητή του Ανδρεόπουλου Κωνσταντίνου Ραμπατζή.

Ποιοί είναι όμως οι ήρωες στις ιστορίες του “Μικρού Καου-μπόυ” και του “Μικρού Αρχηγού” ; Σε ένα κόσμο λοιπόν που συνηθίζεται να εξάπτει την φαντασία μικρών αλλά και μεγάλων, στο κόσμο της Άγριας Δύσης, στις περιοχές του Φαρ Ουέστ, ανάμεσα σε σκληρούς παρανόμους και παθιασμένους χαρτοπαίχτες, στα σαλούν των πόλεων και στις ερήμους των ινδιάνων, ταξιδεύει ο ελληνο-αμερικανικής καταγωγής σερίφης Τζιμ Άνταμς και η αχώριστη παρέα του : ο γκαφατζής αλλά και άσος στην ώρα της μάχης Πεπίτο Γκονζάλες, η 17χρονη, μελαχρινή αμαζόνα Ντιάνα Μόρισον, και το 12χρονο ινδιανάκι της φυλής των Κομάντσι που ακούει στο όνομα Τσιπιρίπο. Αυτοί είναι οι τέσσερις ήρωες της Θρυλικής Τετράδας, μια ετερόκλητη αλλά και συμπληρωματική συντροφιά, που λύνει μυστήρια, συλλαμβάνει εγκληματίες και βοηθά όσους το έχουν ανάγκη.


Ας ρίξουμε όμως μια πιο κοντινή ματιά στο εν λόγω καινούριο τεύχος του “Μικρού Αρχηγού”. Καταρχήν, με τα εξώφυλλά του από σκληρό χαρτόνι και την στιβαρή του έκδοση (για τις δύο πολυσέλιδες, εξαιρετικές ιστορίες που περιέχει θα μιλήσουμε παρακάτω) δικαίως μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό βιβλίο, ένα τομίδιο, που μπορεί να λάβει περήφανα την θέση του σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη. Το όλο στήσιμο, η αισθητική του τόμου, η πολύ όμορφη εικονογράφηση, η γραμματοσειρά και η επιμέλεια των κειμένων, δείχνουν επίσης ότι έχει γίνει μια πολύ προσεγμένη και υψηλού επιπέδου δουλειά – είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρήκαμε ούτε ένα τυπογραφικό λάθος στις σελίδες του, παράπτωμα που αρκετά συχνά δεν μπορούν να αποφύγουν ούτε μικροί εκδοτικοί μεγαλύτερου τιράζ.

Στα περιεχόμενα περιλαμβάνονται μια εικονογραφημένη ιστορία-κόμικ δια χειρός Βαγγέλη Σαΐτη –μια περιπέτεια του κωμικού Πεπίτο Γκονζάλες, με πολύ καλό σχέδιο και ευχάριστο σενάριο–, ένα αφιερωματικό άρθρο στον Θέμο Ανδρεόπουλο –πλήρες ως προς το δημιουργικό του έργο και την πλούσια παραγωγή του– από τον Χρήστο Νάστο, και δύο ακόμη άρθρα με τίτλο “Και το ταξίδι συνεχίζεται...” του κ. Πλαφουτζή, δημιουργό της αθηναϊκής λέσχης Μικρός Σερίφης, και “Το επόμενο τεύχος” του συγγραφέα Βαγγέλη Γεωργάκη – κείμενα με νοσταλγικές αναμνήσεις από την γνωριμία τους με το περιοδικό αλλά και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με αυτό. Φυσικά, δεν λείπει η στήλη των αναγνωστών, καθώς και η παρουσίαση τεσσάρων πινάκων από τον κ. Ραμπατζή, στους οποίους οι τέσσερις ήρωες περιβάλλονται από πολλά στοιχεία horror και fantasy. Τέλος, το οπισθόφυλλο κοσμείται με έναν πίνακα του Τζιμ Άνταμς δια χειρός του εξαιρετικού Κώστα Φραγκιαδάκη.


Η πρώτη ιστορία τιτλοφορείται “Το χαμένο λάφυρο” και μου δημιούργησε πραγματικά μια πολύ θετική εντύπωση – υποψιάζομαι πως πρέπει να είναι μία από τις πιο καλογραμμένες, μεστές και έξυπνες ιστορίες της θρυλικής τετράδας. Οι τέσσερις φίλοι, που ταξιδεύουν ως συνήθως στην αχανή Άγρια Δύση, αυτή την φορά μπαίνουν σε ένα σαλούν στο Ουόρλαντ του Ουαϊόμινγκ πάνω στην ώρα για να επιβάλουν την τάξη σε μια παρτίδα πόκερ που πήρε άσχημη τροπή. Ο χρυσοθήρας Γκρίζλυ Μπιλ, γνωστός των τραπεζιών της πράσινης τσόχας, δεν μπόρεσε να αποφύγει ούτε αυτή την φορά το πάθος του, έπαιξε και έχασε όσο χρυσάφι είχε μαζί του. Για καλή του τύχη ο αντίπαλός του είναι ο αρχηγός μια συμμορίας που τρομοκρατεί την πόλη και, ενώ όλα τα πιστόλια έχουν βγει από τις θήκες τους, ο Πεπίτο Γκονζάλες φτάνει εγκαίρως για να... κάνει τις συλλήψεις. Με περισσό θάρρος αλλά και σοφία, ο Τζιμ Άνταμς και οι φίλοι του θα οδηγήσουν την συμμορία στα χέρια του νόμου και θα συνοδέψουν τον Γκρίζλυ Μπιλ μέχρι την έξοδο της πόλης, προς την αναζήτηση μιας καινούριας φλέβας χρυσού. Όμως η παράξενη περιπέτειά τους μόλις ξεκινά καθώς ο συμπαθητικός χρυσοθήρας θα πέσει πάνω σε ένα χαμένο λάφυρο και στην διαμάχη δύο ινδιάνικων φυλών...

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, πρόκειται για μια πραγματικά όμορφη, αριστοτεχνικά γραμμένη περιπέτεια, δείγμα των υψηλών ικανοτήτων του Γιώργου Μαρμαρίδη, που συνδυάζει με μαεστρία υπέροχα γραμμένους και έξυπνους διαλόγους με την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση ενός χαρακτήρα, όπως αυτού του Γκρίζλυ Μπιλ.


H δεύτερη ιστορία με τίτλο “Αίμα στο ποτάμι” είναι μεγαλύτερη σε έκταση και αυτή την φορά μεγάλο μέρος της εξελίσσεται στον κόσμο των ποταμόπλοιων που διέσχιζαν τα νερά του Μισισίπι. Σε αυτά τα πλοία συνήθιζαν να ταξιδεύουν και πολλοί ιδιοκτήτες φυτειών, για να τακτοποιήσουν εμπορικές υποθέσεις τους, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνονται γύρω τους και πολλοί αετονύχηδες χαρτοπαίχτες. Ένας από αυτούς δεν διστάζει να σκοτώσει τους συμπαίκτες του αλλά, καθώς είναι άσος στις μεταμφιέσεις, η σύλληψή του καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη. Πραγματικά, αυτή ήταν μια απαιτητική αποστολή για τους τέσσερις υπερασπιστές του νόμου με πολλές εναλλαγές και αρκετό κυνηγητό σε διάφορα μέρη, ενώ περιλάμβανε και μια αρκούντως απρόσμενη ανατροπή στο τέλος.

Σε αυτή την περιπέτεια μάλλον φαίνεται και η προϋπηρεσία του Μαρμαρίδη στις αστυνομικές ιστορίες. Καλογραμμένη, με όμορφες περιγραφές, με πάλι έξυπνους διαλόγους και χιουμοριστικές στιγμές, κι αυτή η ιστορία αποδεικνύει πως ο συγγραφέας της κατείχε αληθινά την τέχνη του. Έτσι μπορούμε να μιλήσουμε για ένα λογοτεχνικό κείμενο, που μπορεί να γοητεύσει τους μικρότερους ηλικιακά αναγνώστες του, διαθέτοντας όμως ταυτόχρονα και εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ώστε να διαβάζεται και από μεγαλύτερους.


«Παλαιά τεύχη που έβρισκα, και βρίσκω, ήταν πάντα κάτι καινούριο για μένα. Πολλά τα διάβαζα και δύο και τρεις φορές, σαν να ήταν πάλι η πρώτη φορά... Τέσσερα παιδιά εγκλωβισμένα σε μια θρυαλλίδα του χρόνου και ο Τζιμ Άνταμς πάντα δέκα-οχτώ. Το καλό με το κακό σε μια αέναη μάχη».

Αυτά τα λόγια από το άρθρο του Βαγγέλη Γεωργάκη απηχούν παραδόξως και τις δικές μας –των πρώιμων αναγνωστών– διαθέσεις σχετικά με τις ιστορίες της θρυλικής τετράδας του Φαρ Ουέστ. Παρόλο που διαβάσαμε γρήγορα, με αναγνωστική βουλιμία, τις δύο “σούπερ περιπέτειες” αυτού του τεύχους δεν δυσαρεστηθήκαμε που φτάσαμε στο τέλος, γιατί ξέραμε πως θα τις ξαναδιαβάσουμε αρκετές φορές ακόμη, και ξέραμε επίσης πως είχαμε πιαστεί πια κι εμείς στην παγίδα, πως θα αναζητήσουμε από δω και πέρα και τα άλλα νέα τεύχη του Μικρού Καου-μπόυ. Οι όμορφες ιστορίες του Τζιμ Άνταμς και των φίλων του που έχουμε να διαβάσουμε είναι ακόμη πολλές. Το ταξίδι μόλις έχει αρχίσει...

Σημειώσεις
Τα νέα τεύχη του περιοδικού μπορείτε να τα βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και comicshops (''Comicon Shop'', ''Solaris'', ''Aμοργός'', ''Comic Strip'', ''Jemma'', mycomics.gr).

Ο Σταμάτης Μαμούτος και ο Χάρης Πάνος σχολιάζουν το ελληνικής pop '80's party στο Galazio Club και μιλούν για το heavy metal φεστιβάλ των Χανιών



Σε αυτό το ραδιοφωνικό απόσπασμα οι παραγωγοί του rockmachine.gr Σταμάτης Μαμούτος και Χάρης Πάνος σχολιάζουν καλοκαιρινές μουσικές εκδηλώσεις, όπως το '80's party με τραγουδιστές της ελληνικής pop σκηνής στο club Galazio (Μπίγαλης-Χαριτοδιπλωμένος-Μαντώ- Πωλίνα) και βέβαια heavy metal συναυλίες όπως το φεστιβάλ στα Χανιά.

Κατά την διάρκεια του σχολιασμού, οι δυο παραγωγοί ανατρέχουν σε αναμνήσεις της δεκαετίας του '80, θυμίζοντάς μας περιστατικά της όμορφης εκείνης εποχής, εκφράζουν την γνώμη τους για διάφορα μουσικά ρεύματα και καυτηριάζουν καταστάσεις του μουσικού μας παρόντος.

Με Πενάκι και Σκαπάνη

   
του Σταμάτη Μαμούτου

Το τριήμερο φεστιβάλ που φέρει τον τίτλο «Με Πενάκι και Σκαπάνη» και οργανώνεται από τις εκδόσεις Comicon Ρενιέρη εδώ και τρία χρόνια, αποτελεί πλέον την εκδήλωση που η αθηναϊκή κοινότητα των φίλων της λογοτεχνίας του φανταστικού αναμένει προκειμένου να πραγματοποιήσει την θερινή της συνάντηση. Το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο νεοκλασικό κτίριο του συλλόγου Ελλήνων αρχαιολόγων και στους κήπους του. Πρόκειται για έναν χώρο αισθητικά άρτιο και ιδανικό για καλοκαιρινές εκδηλώσεις, ο οποίος βρίσκεται στον πεζόδρομο δίπλα από τον ηλεκτρικό σταθμό του Θησείου.    

Στο εφετινό τριήμερο, που ξεκίνησε την 1η  και ολοκληρώθηκε την 3η Ιουλίου, οι οργανωτές διατήρησαν σταθερή την διαρρύθμιση των χώρων, όπως την είχαν σχεδιάσει την φορά που οργάνωσαν το πρώτο τους φεστιβάλ. 


Στους εσωτερικούς τοίχους του νεοκλασικού κτιρίου αναρτήθηκαν έργα ζωγράφων και σχεδιαστών, στους κατάφυτους διαδρόμους των κήπων υπήρχαν τραπέζια στα οποία εικαστικοί, δημιουργοί περιοδικών και εκδότες παρουσίασαν τα έργα τους ενώ στον παλαιό στάβλο έλαβαν χώρα σεμινάρια σκιτσογραφίας. Τέλος, στον χώρο του θερινού κινηματογράφου πραγματοποιήθηκαν οι ομιλίες και παρουσιάστηκαν νέες κυκλοφορίες βιβλίων και περιοδικών. 


Ο κόσμος που επισκέφθηκε το φεστιβάλ ήταν πολύς αλλά και οι παρουσίες ανθρώπων οι οποίοι δραστηριοποιούνται χρόνια στην κοινότητα της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού, υπήρξαν αρκετές, γεγονός που έδωσε στην τριήμερη εκδήλωση ιδιαίτερη σημασία. Προκειμένου να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, αρκεί να αναφέρω ότι ανάμεσα στους ομιλητές βρίσκονταν λογοτέχνες όπως ο Θωμάς Μαστακούρης, ο Μιχάλης Αντωνόπολος, ο Γιώργος Ρωμοσιός και ο Δημήτρης Καραδήμος ενώ την όλη εκδήλωση παρακολούθησαν ο Κωνσταντίνος Ρωμοσιός, ο Τζίμμυ Κορίνης, ο Κωνσταντίνος Ραμπατζής και ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς.


Μεταξύ των νεοτέρων σχεδιαστών που συνάντησα βρίσκονταν οι εξαιρετικοί Κώστας Νικέλης και Malk. Και βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι και στους επισκέπτες έβλεπε κανείς γνωστά παιδιά του χώρου, όπως ο οργανωτής βραδιών γοτθικής λογοτεχνίας στο Deathdisco club Γιώργος Σαφελάς.


Ιδιαίτερης αναφοράς χρίζει και το γεγονός ότι ένα εκ των παιδιών που βρέθηκαν στον πυρήνα των οργανωτών του φεστιβάλ ήταν και ο δικός μας Χρήστος Νάστος, ο οποίος παρουσίασε μαζί με τους σχεδιαστές Κώστα Φραγκιαδάκη και Βαγγέλη Σαϊτη, τη νέα έκδοση του «Μικρού Αρχηγού» που έχει επιμεληθεί. Ακούραστος και οργανωτικός όπως πάντοτε, ο Χρήστος αποτελεί ακάματο δουλευτή της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού.


Η λέσχη μας, όπως ήταν αναμενόμενο, έδωσε το παρόν και στήριξε την εξαιρετική προσπάθεια των εκδόσεων Comicon Ρενιέρη. Η παρουσία μας σε χώρους που μεταμορφώνονται σε μικρά βασίλεια του φανταστικού αποτελεί μια διαχρονική απόλαυση και ταυτόχρονα κάτι που μας κάνει να αναζωπυρώνουμε την φλόγα της αέναης παιδικότητας, την οποία διαφυλάττουμε με ιερό δέος και στοργή αναμμένη στα βάθη της ψυχής.


Ωστόσο στο εφετινό φεστιβάλ ήταν κι άλλος ένας ο λόγος που μας έκανε να αισθανθούμε τιμή και χαρά. Η γνωριμία μας με συγγραφείς όπως ο Μιχάλης Αντωνόπουλος, ο Θωμάς Μαστακούρης και ο Κωνσταντίνος Ρωμοσιός και η εκτίμηση με την οποία περιέβαλαν την προσπάθειά της λέσχης και το περιοδικό μας, την «Φανταστική Λογοτεχνία», θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς της όλης μας δραστηριοποίησης και ηθικά κίνητρα προκειμένου να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στην ίδια πνευματική ατραπό.


Προσωπικά εύχομαι τα καλύτερα στον Σάκη και την Αναστασία, τους ιδιοκτήτες των εκδόσεων Comicon, και ως μέλος της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού ελπίζω ότι το φεστιβάλ «Με Πενάκι και Σκαπάνη» θα συνεχίσει να πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι, αποτελώντας σημείο αναφοράς για όλους τους Αθηναίους λάτρεις της λογοτεχνίας του φανταστικού και των comics.

Εικόνες
Εικόνα 4: Ο ζωγράφος Κώστας Νικέλης και οι δικοί μας Φίλιππος Βαβουλάκης και Αναστασία.
Εικόνα 5: Κώστας Φραγκιαδάκης, Παναγιώτης Πλαφουτζής, Χρήστος Νάστος και Βαγγέλης Σαϊτης.
Εικόνα 7: 
Malk, Σταμάτης Μαμούτος, Δημήτρης Καραδήμος, Μιχάλης Αντωνόπουλος, Γιώργος Ρωμοσιός, Θωμάς Μαστακούρης και Κωνσταντίνος Ρωμοσιός.  

Σχόλια:

Ο/Η tzortzadams είπε...
Ελπίζοντας και του χρόνου σε ακόμη μεγαλύτερη ανταπόκριση του κοινού...!
Δευτέρα, 04 Ιουλίου, 2016

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χρήστο, νομίζω ότι και στα ίδια επίπεδα αν μείνει η προσέλευση, δεν θα είναι άσχημα. Αρκεί, όσο περισσότεροι απ' τους παρευρισκόμενους να είναι ενεργοί στα δρώμενα της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού.
Τρίτη, 05 Ιουλίου, 2016

Ανώνυμος Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...

H ενεργή παρουσία παίζει τον ρόλο της. Έχω να προτείνω σε όλους τους φίλους να αναζητήσουν το καινούριο τεύχος του ''Μικρού Αρχηγού'', καθώς και τα τεύχη του ''Μικρού Καου-μπόυ'', αν θέλουν να διαβάσουν κάτι που θα τους συναρπάσει και που θα αξίζει! Περιέχουν μερικές από τις καλύτερες ιστορίες του είδους...
Τρίτη, 05 Ιουλίου, 2016

Ο/Η tzortzadams είπε...
Σταμάτη, συνολικά η προσέλευση ήταν κάτω του αναμενόμενου. Το φεστιβάλ δε κάλυψε το κόστος του, και οι περισσότεροι δημιουργοί-καλλιτέχνες είχαν πενιχρές πωλήσεις. Δυστυχώς η εμπορικότητα συνεπάγεται τη συνέχιση ή όχι ενός τέτοιου φεστιβάλ.
Τετάρτη, 06 Ιουλίου, 2016

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χρήστο, προφανώς έχεις καλύτερη εικόνα λόγω του ότι ήσουν και τις τρεις ημέρες εκεί.
Αυτό που εγώ είδα είναι ότι υπήρχε μια ικανοποιητική θα έλεγα προσέλευση κόσμου για τα δεδομένα της κοινότητας του ελληνικού φανταστικού.
Μην λησμονούμε ότι κατά την διάρκεια της ομιλίας σου -αλλά και στην επόμενη παρουσίαση- ο χώρος του θερινού κινηματογράφου ήταν σχεδόν κατάμεστος.

Διαπίστωσα, όμως, ότι πολλοί απ' όσους παραβρέθηκαν στο φεστιβάλ απλώς παρακολούθησαν τις ομιλίες και παρατήρησαν τα έργα των σχεδιαστών, δίχως να αγοράσουν κάτι. Και τούτο δεν είναι κάτι παράδοξο, αν αναλογιστούμε την οικονομική (και όχι μόνο) συγκυρία.

Συνεπώς, ενδέχεται να έχεις δίκιο όσον αφορά το οικονομικό σκέλος.
Ωστόσο, εμμένω στο θέμα της ενεργητικότητας των μελών της κοινότητας του ελληνικού φανταστικού, εννοώντας ότι καλό θα είναι οι παρευρισκόμενοι να αντιληφθούν πως αποτελούν μέλη μιας κοινότητας με ιδιαίτερα γνωρίσματα, η οποία μάλιστα έχει υποστεί αποκλεισμούς από το συστημικό λογοτεχνικό κατεστημένο.
Αν αυτό γίνει αντιληπτό, αν οι έντιμες και μεστές νοήματος φωνές εισακουστούν, αν κοντολογίς όσοι εμπλεκόμαστε στην υπόθεση του ελληνικού φανταστικού αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως κοινότητα, αν δηλαδή -για να το πω με μουσικούς όρους- το ελληνικό φανταστικό αποκτήσει "σκηνή", νομίζω ότι θα έχουν μπει οι βάσεις ώστε να λυθούν πολλά από τα σημερινά προβλήματα και να καταστεί δυνατή -ανάμεσα στα άλλα- και η οικονομική επιβίωση του χώρου.
Τετάρτη, 06 Ιουλίου, 2016

Ο/Η tzortzadams είπε...
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με τα λεγόμενα σου!
Οι περισσότεροι όμως δε μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία-τη δημιουργία μιας σκηνής δηλαδή. Κάτι που αποτελεί μια εξαίρετη ιδέα. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή-να πιάσει το νήμα από την άκρη.
Ο χώρος δε θεωρώ πως είναι απαξιωμένος, σίγουρα όμως κινείται μάλλον σε underground πλαίσια!
Δευτέρα, 11 Ιουλίου, 2016

«ΣΤΟΥΣ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ
ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ», μια συλλογή διηγημάτων

   
του Χρήστου Νάστου

Είναι γεγονός, πως σε όλους εμάς τους ρομαντικούς αναγνώστες του Φανταστικού μας έχουν λείψει έντονα οι θρυλικές πλέον ανθολογίες τσέπης του εκδοτικού οίκου Ωρόρα. Επρόκειτο για μία άκρως σημαντική σειρά βιβλίων που γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά ανάμεσα στους πυλώνες του αγαπημένου μας λογοτεχνικού ιδιώματος. Χρόνια αρκετά έπειτα, οι εκδόσεις Comicon Shop-Ρενιέρη επαναφέρουν δυναμικά το είδος αυτό της ανθολογίας, κυκλοφορώντας την συλλογή «Στους αχαρτογράφητους τόπους της Φαντασίας», η οποία είναι βασισμένη σε διηγήματα Ελλήνων λογοτεχνών.


Το βιβλίο περιλαμβάνει δεκαεννιά διηγήματα (430 σελίδες!) που κινούνται στις παρυφές του τρόμου, του παράδοξου και της επιστημονικής φαντασίας, διαθέτουν πρωτοτυπία, κλασική υφή μιας άλλης εποχής και αφήνουν στον αναγνώστη την έντονη γευσιγνωσία ενός σπάνιου πλέον, αρωματικού, λογοτεχνικού, εγχώριου κρασιού. Εντύπωση πρωτίστως προκαλεί η προσεγμένη έκδοση σε κάθε επίπεδο. Καινοτομία αποτελεί η παρουσίαση νέων σχεδίων από γνωστούς Έλληνες δημιουργούς (Παναγιώτης Τσαούσης, Δημήτρης Βενάρδος, Malk-του ιδίου και το εξαιρετικό εξώφυλλο, παρμένο από το πρόσφατο κόμικ του «The tell tale heart») τα οποία συνοδεύουν εικαστικά τα διηγήματα που εμπεριέχονται στο συνολικό έργο. Μία αξιοπρόσεκτη προσθήκη που αποδεικνύει το αστείρευτο μεράκι της εκδότριας Αναστασίας Ρενιέρη.


Ο συγγραφέας – και εμπνευστής της όλης εκδοτικής ιδέας   Δημήτρης Καραδήμος δίνει στον έξυπνο πρόλογο το στίγμα και το πλαίσιο του βιβλίου, και κάπως έτσι από τη σελίδα 15 το παράξενο, μα τόσο ελκυστικό ταξίδι ξεκινά. Οι αχαρτογράφητοι τόποι της φαντασίας ανοίγονται διάπλατα εμπρός μας και μας καλούν. Οι Θωμάς Μαστακούρης, Κωνσταντίνος Ρωμοσιός και Μιχαήλ Αντωνόπουλος, δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Η ποιότητα του συνολικού τους έργου πιστεύω ότι θα αποτιμηθεί στο μέλλον με ακόμη θετικότερο πρόσημο. Η νουβέλα του Μ. Αντωνόπουλου «H αξιομνημόνευτη τελευταία αποστολή του Ταγματάρχη Γκίλλε», στέκει περήφανα δίπλα στο πρώτο μέρος της Υπερβορέας του ιδίου. Ατμόσφαιρα που παραπέμπει – σε σημεία – στον μέγιστο Χ.Φ. Λάβκραφτ δίχως να χάνει την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητά της. Αντιθέτως, χρησιμοποιώντας ως καμβά μία περίοδο της ιστορίας που τον γοητεύει (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος), ο συγγραφέας απλώνει το αναντίρρητο ταλέντο του, πασπαλισμένο με πάμπολλες δόσεις πρωτογενούς έμπνευσης.

Απρόσμενη έκπληξη αποτελεί και η ανακάλυψη του (άγνωστου ως τώρα σε μένα) συγγραφικού ταλέντου που διαθέτει ο Δημήτρης Καραδήμος, ο οποίος συμμετέχει με δυο μικρά, μα εντυπωσιακά διηγήματα φαντασίας! Ελπίζω σε μια ανάλογη λογοτεχνική συνέχεια από τον εξαιρετικό αυτό συγγραφέα. Οι Αντώνης Κρύσιλας και Γιώργος Ρωμοσιός (γιος του Κωνσταντίνου) αξίζουν επίσης περαιτέρω προσοχής . Για το παρόν και το μέλλον!


Και οι οκτώ συμμετέχοντες συγγραφείς προσκαλούν τον αναγνώστη στους κόσμους των φανταστικών τους βασιλείων. Τον προτρέπουν να σκεφτεί, να συγκινηθεί, να τρομάξει, να προβληματιστεί, σε σημεία να γελάσει, μα κυρίως να ψυχαγωγηθεί ανόθευτα, μέσω ενός βιβλίου το οποίο αποτελεί ιδανικό ανάγνωσμα για τους Έλληνες αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ο ενθουσιασμός και η έξαψη της αέναης αναζήτησης του αγνώστου, είτε αυτό βρίσκεται στη ψυχή των μύθων, είτε στις απύθμενες εσχατιές του Σύμπαντος, είτε ένα βήμα από την ανάσα μας, μας καλούν να περιπλανηθούμε στις σελίδες αυτών. Κάθε ρομαντικός και αυθεντικός θιασώτης του είδους ας το αποκτήσει άφοβα. Ας τολμήσουμε να διαβούμε τις πύλες των αχαρτογράφητων τόπων και ας περιπλανηθούμε στα γοητευτικά, μυστικά τους μονοπάτια.