Ορέστης Ευθυμίου, ''Το Πείραμα της Όγδοης Μέρας''

Συνήθως ο όρος ‘‘επιστημονική φαντασία’’ φέρνει στον νου των περισσότερων δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά। Το πρώτο αφορά στον συγγραφέα της, που εκτός από λάτρης της λογοτεχνίας του συγκεκριμένου είδους, εκτός από την αγάπη του για τις ιστορίες και την εξιστόρηση, τον φανταζόμαστε επίσης να έχει πάθος με την επιστήμη, με τις πρόσφατες τεχνολογικές εξελίξεις και τις ανακαλύψεις αιχμής. Το δεύτερο αφορά στο είδος του κειμένου, που ίσως φανταζόμαστε πως θα είναι γεμάτο επιστημονικούς όρους, δυσνόητες και στριφνές έννοιες, για τις οποίες θα πρέπει να κατέχεις κάποιο διδακτορικό δίπλωμα ώστε να τις κατανοείς. Στο μυθιστόρημα ‘‘Το πείραμα της όγδοοης μέρας’’ (εκδόσεις ΕΚΑΤΗ) του Ορέστη Ευθυμίου, που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μας, συναντήσαμε το πρώτο χαρακτηριστικό – ο νεαρός συγγραφέας είναι πανεπιστημιακός καθηγητής στην θεωρητική φυσική στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Το δεύτερο και κάπως δυσάρεστο χαρακτηριστικό, όμως, δεν το συναντήσαμε καθόλου.

Βρισκόμαστε στο Παρίσι το έτος 2042, είναι της μόδας τα κατοικίδια-μινιατούρες άγριων ζώων, ενώ οι άνθρωποι διαθέτουν ένα τσιπάκι εμφυτευμένο στον αυχένα τους που τους επιτρέπει τηλεφωνικές κλίσεις και σύνδεση με το internet κατευθείαν στο οπτικό τους νεύρο. Ο Ερίκ είναι ένας νεαρός προγραμματιστής που εργάζεται σ’ ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο project : την δημιουργία ενός ψηφιακού μοντέλου της Γης, μιας ψηφιακής προσομοίωσης για την δημιουργία της ζωής, την εξέλιξη των ειδών και την φυσική επιλογή. Τα αυτόνομα μικρά προγράμματα, που παίζουν τον ρόλο των ζωντανών οργανισμών, ονομάζονται beans και έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται.

Μια μέρα κάτι παράξενο συμβαίνει. Το πρόγραμμα φαίνεται πως έχει δεχτεί την εισβολή ενός χάκερ, κάποιος καταφέρνει να μπει στην υπορουτίνα που ελέγχει τις παραμέτρους του προγράμματος, να περιηγηθεί σε αυτό και λίγα λεπτά αργότερα να βγει. Η εισβολή έγινε ακριβώς την στιγμή που ο αποθηκευτικός χώρος του προγράμματος είχε εξαντληθεί, με αποτέλεσμα ο αριθμός των beans να παραμένει σταθερός και όλη η εξέλιξη στην ψηφιακή ‘‘Γαία’’ να έχει παγώσει. Το μόνο που έκανε ο χάκερ ήταν να προσφέρει στο πρόγραμμα ένα καινούριο αποθηκευτικό χώρο, να ενεργοποιήσει έναν επιπλέον σκληρό δίσκο για να αποθηκεύει δεδομένα.

Από την επόμενη μέρα, όμως, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες। Η εταιρία F।C.S., που χρηματοδοτεί το πρόγραμμα, εξαγοράζεται από την Eight Day Inc., οι συνάδελφοι του Ερίκ αρχίζουν να συμπεριφέροντε παράξενα, σαν υπνωτισμένοι ή μαστουρωμένοι, σαν να ελέγχονται από κάτι άλλο, ενώ ο ίδιος καλείται άμεσα σε μία συνάντηση με τον καινούριο του Διευθυντή. Τί ακριβώς έχει συμβεί στα beans ; Ποιός ήταν αυτός ο αόρατος χάκερ ; Ποιός ελέγχει τώρα την εταιρία που ‘‘τρέχει’’ το πρόγραμμα ; Ο Ερίκ θα βρεθεί μπροστά σε μία συνταρακτική ανακάλυψη και στην δίνη μιας συναρπαστικής περιπέτειας, θα χρειαστεί να ταξιδέψει στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο, ενώ στην ζωή του θα ξαναμπεί η πρώην αγαπημένη του, η Μπεατρίς, μόνο που αυτή την φορά δεν θα είναι ακριβώς ανθρώπινη…


Ο Ορέστης Ευθυμίου έχει γράψει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που καταφέρνει να παρασύρει τον αναγνώστη στις σελίδες του, ο μελλοντικός του κόσμος είναι πειστικός και ρεαλιστικά εξηγήσιμος (οι πληροφορίες που μας δίνει για τον κόσμο των beans και την εξέλιξή του κερδίζουν τον αναγνώστη με την γνώση και την διεισδυτικότητά τους), ενώ οι ήρωές του, ζωντανοί, απτοί και ενδιαφέροντες, μάς κινούν το ενδιαφέρον να τους παρακολουθήσουμε. Ταυτόχρονα, δεν λείπει το χιούμορ, η αφήγηση κυλά ευχάριστα, και οι διάλογοι είναι έξυπνοι και ρεαλιστικοί.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που αξίζει να επισημάνουμε, είναι το σκηνικό που επιλέγει ο Ευθυμίου για να εγκαταστήσει το έργο του. Δεν είναι κάποια μελλοντική υπερτεχνολογική Αθήνα, που ίσως του στερούσε σε ρεαλιστικότητα, ούτε κάποια μελλοντική Αμερική με αγγλικά ονόματα, που θα ήταν κάτι πιο κοινότυπο και αναμενόμενο. Οι ήρωές του είναι Γάλλοι και η αρχική δράση εξελίσσεται στο Παρίσι, έπειτα μας μεταφέρει στο Άμστερνταμ (κατά την φυγή του ήρωα και την προσπάθεια να καλύψει τα ίχνη του), για να καταλήξει στο Λονδίνο (όπου έχει μετακομίσει το υπερεξελιγμένο πλέον πρόγραμμα της ψηφιακής ‘‘Γαίας’’) Έτσι, σε συνδυασμό με την περιπετειώδη δράση, τα μεγάλα κτήρια, τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα εμβόλιμα νουάρ στοιχεία, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αποκεντρωμένο μυθιστόρημα με ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα και ρομαντικά χαρακτηριστικά.

Εν κατακλείδι, αν ο σκοπός της επιστημονικής φαντασίας είναι να εξοικειώσει τους αναγνώστες με τον κόσμο του μέλλοντος, να διευρύνει τους ορίζοντές τους και να τους μιλήσει για ‘‘τον κόσμο που θα ’ρθει’’, και αν σκοπός της λογοτεχνίας είναι να αφηγηθεί μια καλή, ευχάριστη ιστορία, τότε θα πρέπει να πούμε πως αυτό το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του Ορέστη Ευθυμίου είναι επιτυχημένο. Δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, και δεν μένει στον συγγραφέα του παρά να τις εκπληρώσει…

Δημήτρης Αργασταράς, ε μέλος Φ. ΛΕ. ΦΑ. ΛΟ.

  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Καλοτάξιδο και το βιβλίο του Ορέστη।Είναι πολύ σημαντικό για την ελληνική κοινότητα του φανταστικού να κυκλοφορούν τέτοια βιβλία από συγγραφείς με λογοτεχνικό ταλέντο αλλά και ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο।
Δευτέρα, 07 Φεβρουάριος, 2011

Ο/Η Γ. Απορημενάκης είπε...
Ας ελπίσουμε πως ο Ορέστης δε θα επαναπαυθεί στις δάφνες του και σύντομα θα μα εκπλήξει με το επόμενο βιβλίο του.Λογική η εξήγηση για το ότι ο συγγραφέας διάλεξε να διαδραματιστεί η ιστορία στο εξωτερικό. Αμφιβάλω όμως για το αν πάρει κανείς την ίδια απάντηση αν τον ρωτήσει (εκτός και αν έχει διαβάσει την κριτική της ΦΛΕΦΑΛΟ). Πιο πιθανό να ξέρει τη Μπεατρίς και να είναι παριζιάνα ;)
Τρίτη, 08 Φεβρουάριος, 2011

Ο/Η Ορέστης Ευθυμίου είπε...
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Δημήτρη, το ενδιαφέρον που έδειξες και τον χρόνο που αφιέρωσες για να γράψεις αυτήν την ανάλυση। Χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε το βιβλίο, είναι πολύ σημαντικό για μενα να διαβάζω τοσο καλές κριτικές απο φίλους αυτού του είδους της λογοτεχνίας, ειδικά όταν δεν γνωριζόμαστε και προσωπικά και επομένως η απόψεις τους είναι και πιο αμερόληπτες.Παρεπιπτόντως συγχαρητήρια και για την προσπάθεια που καταβάλετε με την φλεφαλο, την θεωρώ πραγματικά αξιέπαινη.

Τρίτη, 08 Φεβρουάριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Να που η ελληνική λογοτεχνία του Φανταστικού δείχνει να είναι ζωντανή..Καλή επιτυχία στο βιβλίο του Ορέστη.
Πέμπτη, 10 Φεβρουάριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Το βιβλίο του Ο. Ευθυμίου αποτελεί ένα δείγμα πραγματικά καλής ελληνικής επιστημονικής φαντασίας. Όντως, δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον
Δευτέρα, 14 Φεβρουάριος, 2011

Νίκος Βλαντής ''Tractatus Magico-Philosophicum''



«Τέντωσα σχοινιά από καμπαναριό σε καμπαναριό, γιρλάντες από παράθυρο σε παράθυρο,
χρυσές αλυσίδες από άστρο σε άστρο, και χορεύω»
Αρθούρος Ρεμπώ

Υπήρχε κάποτε μια εποχή που η γνώση δεν ήταν τόσο κατακερματισμένη και οι άνθρωποι επεδίωκαν με έναν ενιαίο τρόπο να κατανοήσουν τον Κόσμο. Ίσως ήταν η σοφή διαίσθηση ορισμένων μεγάλων αντρών και η στενή επαφή τους με την ενότητα της φύσης που τους οδηγούσε να φιλοσοφούν με αυτόν τον τρόπο. Για παράδειγμα, μπορούμε να φανταστούμε έναν αρχαίο μαθητή να επισκέπτεται τα Άβδηρα και να συνομιλεί με τον γέρο-Δημόκριτο θέτοντάς του ερωτήματα για τα άτομα, για την ηθική, για την φύση του κόσμου, για τον Θεό, για την συμπεριφορά των ανθρώπων, για την αθανασία της ψυχής, για τους νόμους της κοινωνίας. Ο ένας συνομιλητής δεν θα απέπεμπε τον άλλον για κανένα από αυτά τα φαινομενικά ετερόκλητα θέματα, αντιθέτως θα προσπαθούσαν μαζί, με όλες τους τις δυνάμεις, να ανακαλύψουν μια συνεκτική κοσμοαντίληψη που θα νοηματοδοτούσε τις ζωές τους.

Σήμερα, γνωρίζουμε φυσικά πως δεν συμβαίνει το ίδιο και βιώνουμε – όσοι το βιώνουν – την ασφυκτική μέγγενη αυτής της αδυναμίας. Θεωρούμε πως υπάρχουν περιορισμοί στα θέματα για τα οποία ένας στοχαστής μπορεί να εκφράσει την γνώμη του μπροστά σε άλλους. Στεκόμαστε μπροστά στο τείχος που χωρίζει τους δύο δρόμους, αυτόν της καρδιάς από εκείνον της καθαρής λογικής, και το βλέμμα μας δειλιάζει να γλιστρήσει προς τα πίσω ή ίσως να πηδήξει προς τα μπρος εκεί όπου το τείχος αυτό παύει να υπάρχει.

Με αυτά ως δεδομένα, ήταν φυσικό να αισθανθώ μεγάλη έκπληξη όταν έπεσε στα χέρια μου το καινούριο βιβλίο του συγγραφέα Νίκου Βλαντή ‘‘Tractatus Magico-Philosophicus’’ και διαπίστωσα πως πρόκειται για ένα έργο που επιχειρεί, με δόκιμο και εμπνευσμένο τρόπο, τον δρόμο της υπέρβασης. Η πολυδιάστατη κρίση της εποχής μας, τα όρια του εργαλειακού ορθολογισμού και της νεωτερικής συνθήκης και, από την άλλη πλευρά, οι προσπάθειες φιλόπονων και πεφωτισμένων ανθρώπων στον χώρο της διανόησης, οι διαχρονικές αξίες και τα οράματα που περιμένουν ακόμη την δικαίωσή τους, συνιστούν τα σημεία εκκίνησης, τον φιλοσοφικό άξονα του συγγραφέα, ενώ τελικός σκοπός του, ο ορίζοντας που ατενίζει προσηλωμένο το βλέμμα του, είναι η σκιαγράφηση μιας μελλοντικής ουτοπίας, ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στόχος είναι : «να βρω τα θραύσματα της σημερινής κοσμοαντίληψης. Να ανακαλύψω πώς σχηματοποιήθηκε βαθμηδόν το σημερινό κοσμοείδωλο, ο τρόπος που έβλεπα τον κόσμο, και ποιά ήταν τα χαρακτηριστικά του. Να ξεφοβηθώ».

Ο τρόπος με τον οποίο ο Βλαντής πραγματώνει αυτόν τον στόχο και οργανώνει το υλικό του είναι διττός. Από την μία ανατρέχει στον συναισθηματικό μυστικισμό, όπως τον ανακάλυψε στα νεανικά του χρόνια μέσα από την ποίηση του Ρεμπώ. Σε εκείνες τις εκλάμψεις του πνεύματος, δηλαδή, που είναι ικανές για μια ευρύτερη θέαση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει και αποκαλύπτουν την μοναδικότητα της φύσης μας, τις απίστευτες δυνατότητές μας. Έτσι, αναθυμάται τα λογοτεχνικά έργα που τον σημάδεψαν στις προσωπικές του αναζητήσεις (κεντρική θέση ανάμεσά τους κατέχουν τα οράματα του Άλντους Χάξλει), μας δίνει στοιχεία από τα μυθιστορήματα που έγραψε στην συγγραφική του πορεία, και αναζητά τον προσωπικό του Μύθο ακολουθώντας εκείνα που τον γοήτευσαν και τον συνάρπασαν. Από την άλλη, καταβυθίζεται συνοπτικά στην διανοητική περιπέτεια της ανθρωπότητας, από τους αρχαίους φιλοσόφους (ελληνικό κοσμοείδωλο) μέχρι την Αναγέννηση, από τον Διαφωτισμό μέχρι την Μεταμοντέρνα Κατάσταση (δυτικό κοσμοείδωλο), αναζητώντας τους συλλογικούς Μύθους που μας κληροδοτήθηκαν μέχρι τις μέρες μας.

Με το ‘‘Tractatus Magico-Philosophicus’’ ο Βλαντής ισχυρίζεται ότι ο τρόπος με τον οποίο ο δυτικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο δεν είναι παρά ένα δημιούργημα του πολιτισμού του. Έτσι, τα προβλήματα της σημερινής πραγματικότητας δεν είναι αναπόφευκτα αλλά μπορούν να ξεπεραστούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσει κανείς να βγει από το ‘‘κλειδωμένο δωμάτιο’’, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα απογυμνωμένα και ταυτόχρονα πολύπλευρα, να αμφισβητήσει τον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να βλέπει τα πράγματα.

«Τελικά οι Διαφωτιστές κατάφεραν να μας κλείσουν όλους στο κλειδωμένο τους δωμάτιο. Να μας πείσουν πως είναι η μοναδική πραγματικότητα. Κι ας αρκεί μια ματιά σε έναν πολιτισμό διαφορετικό για να καταρριφθεί. Τί σημασία έχει ; Τους απολίτιστους επιγόνους αυτού του πολιτισμού, ο ένοικος του κλειδωμένου δωματίου τους χαρακτηρίζει αδιαφώτιστους, ανεκπαίδευτους, δεισιδαίμονες…

»Θα μας φαινόταν παντελώς παράλογο να ισχυρίζεται ένας θιβετιανός λάμα πως επικοινωνεί με τους μαθητές του, όχι μέσω κινητού αλλά τηλεπάθειας, αν και γνωρίζουμε εν τέλει τόσο λίγα για την τηλεπάθεια όσο για το πώς λειτουργούν τα κινητά…

»Ο άνθρωπος όμως δεν είναι διασπασμένος σε μυαλό και ψυχή. Οι σκέψεις του έχουν συναισθηματική χροιά, τα συναισθήματά του διανοητική αφετηρία. Μέσα από την σύνθεση μυαλού και ψυχής, μπορεί ο άνθρωπος ως ολότητα, ως πνευματική και υλική οντότητα, να διαμορφώσει τον κόσμο με στόχο την εντελέχεια, να του δώσει την επιθυμητή μορφή…»

Χρησιμοποιώντας μια διεξοδική επιχειρηματολογία, ο συγγραφέας δεν διστάζει να αναφερθεί στα ‘‘’άτυχα παιδιά της Δύσης’’ και στην ζοφερή τους πραγματικότητα, στον τρόπο με τον οποίο έχει κατασκευαστεί αυτή η πραγματικότητα, ενώ δεν διστάζει να εισχωρήσει στο ‘‘εργαστήρι των Μάγων’’, εκείνων που κατέδειξαν την σχετικότητα της πραγματικότητας και τους τρόπους υπέρβασής της. Χαρακτηριστικό είναι ότι ως καταλύτες γι’ αυτό χρησιμοποιεί δύο μεγάλους θεωρητικούς του 20ου αιώνα, τον φιλόσοφο Λούντβιγκ Βιτγκενστάιν και τον επιστήμονα Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Βιτγκενστάιν – που το 1922 δημοσίευσε το κορυφαίο έργο του ‘‘Tractatus Logico-Philosophicus’’ – έδειξε πως η γλώσσα, ως όργανο δημιουργίας της πραγματικότητας, είναι φύσει περιορισμένη στην περιγραφή των απεικονίσεων του κόσμου. Η γλώσσα παγιδεύεται στο πλαίσιο που η ίδια δημιουργεί, είναι ένα εσωτερικό και όχι ένα εξωγενές στοιχείο του κόσμου, κι επομένως πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν για να κατανοήσουμε την αληθινή φύση των πραγμάτων. Από την άλλη ο Αινστάιν, με την ‘‘Γενική Θεωρία της Σχετικότητας’’, διέρρηξε τον μηχανοποιημένο κόσμο της φύσης, απέδειξε την ουσιαστική επίδραση των πλαισίων αναφοράς, ανέτρεψε την ιδέα του απόλυτου στις απεικονίσεις μας. Πολύ χαρακτηριστικές και διεισδυτικές είναι επίσης οι αναφορές στους Καρτέσιο, Μαρξ, Σοπενχάουερ, Κίργκεγκωρ και Νίτσε.

Όπως και να ’χει, μέσα από αυτή την μικρή αναφορά δεν μπορώ να μεταφέρω και πολλά από το περιεχόμενο του εν λόγω βιβλίου, το οποίο περιλαμβάνει πολύ περισσότερα με τρόπο πρωτότυπο και αποκαλυπτικό. Στις 250 περίπου σελίδες του, μπορεί να λειτουργήσει ως μια μικρή ‘‘εγκυκλοπαίδεια’’ για εκείνους που θα θελήσουν να διατρέξουν την διανοητική ιστορία της ανθρωπότητας και να κατανοήσουν πώς διαμορφώθηκε το πλαίσιο του σύγχρονου τρόπου ζωής. Μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για να ανατραπεί το κοσμοείδωλο του αναγνώστη – όπως διαισθάνομαι πως ήταν η πρόθεση του συγγραφέα του. Μπορεί να αποτελέσει απλώς ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, μια ‘‘αλλαγή παραδείγματος’’ μέσα στα πλαίσια μιας πλούσιας αφήγησης (τα σημεία όπου ο Βλαντής μάς εκμυστηρεύεται πως προέκυψαν κάποια από τα μυθιστορήματά του είναι όντως απολαυστικά), για όποιον θελήσει να το εκλάβει απλά με αυτόν τον τρόπο.


Προσωπικά ομολογώ πως το ‘‘Tractatus’’με ταξίδεψε, με παρέσυρε στις διανοητικές του διαδρομές, στις πολύ καίριες και με ακρίβεια ανατόμου επίκαιρες επισημάνσεις του, στην αφηγηματική του δεινότητα και στην φιλοσοφική του ενατένηση. Και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους θα ήθελαν να καταδυθούν στην σημερινή προβληματική συνθήκη και να αναδυθούν σε έναν καινούριο κόσμο, δίκαιο και καλαίσθητο, απλό και πολυδιάστατο, υπερτεχνολογικό και πνευματικό…

Δημήτρης Αργασταράς, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.



  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο του Νίκου
Τρίτη, 25 Ιανουάριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Με το καλό το tractatus του μάγου-φιλοσόφου της ΦΛΕΦΑΛΟ
Τρίτη, 25 Ιανουάριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Τέτοια βιβλία βαθέως στοχασμού και αισθητικής κοσμοαντίληψης η εποχή μας τα χρειάζεται πάρα πολύ.

Καλή επιτυχία!
Τρίτη, 25 Ιανουάριος, 2011

Ο/Η Χρήστος Eddie Μπαλτζής είπε...
Μπράβο Νίκο. Καλή επιτυχία.

ΥΓ. Μοναχά Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ!!
Πέμπτη, 27 Ιανουάριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Το κυβικό δωμάτιο της λογικής έρχεται ξανά και ξανά... να μας περιορίσει, να μας στερήσει κάθε πιθανότητα ανέλιξης... Είναι χρέος μας να σπάμε τα καλούπια και να γκρεμίζουμε τοίχους... ξανά και ξανά, με το πνευματικό σφυρί εδραιώνοντας ευρύτερα βασίλεια με το σπαθί... Μα και τα βασίλεια εκείνα, νέα δωμάτια θα 'ναι και συντομα θα πρέπει να γκρεμίζουμε και να προελαύνουμε και πάλι...

Βροντερό Hail σε όλους αυτούς που δεν υποκύπτουν στην πλαστή ασφάλεια των δωματίων, ούτε και στη στενα-χώρια των διαφόρων κελιών και βρίσκουν την πηγαία δύναμη να λάμπουν... στα σκοτεινά μέρη... να γκρεμίζουν γιατί διαισθάνονται ότι αυτό προϋποθέτει ο δρόμος της δημιουργίας. Χαιρετώ τον Νίκο Βλαντή για το νέο πόνημα.

GUARDIAN LORD
Σάββατο, 29 Ιανουάριος, 2011